3.Maybe I'm a different breed, and maybe I'm not listening,so blame it on my dissociation.

Sofia

Music on

Kolejne alejki tej sympatycznej okolicy, które mijałyśmy wraz z Kathrin jak do tej pory nie były mi znane, ale co się dziwić skoro nigdy jeszcze nie byłam w tym kraju, a co dopiero w tej dzielnicy. Deszcz, który był straszliwie nieznośny, momentalnie przestał padać, co również mnie dziwiło, bo w końcu sporo nasłuchałam się, że Anglia jest bardzo deszczowa, ale widocznie występują tu dość krótkotrwałe opady, co mnie cieszy. Choć szczerze wolałabym, żeby popadało na dobre i przestało na długi czas. Jestem typem człowieka, który raczej woli wypoczywać przy słońcu, niż stale być mokrym. Oczywiście pretensje mogę mieć tylko i wyłącznie do siebie, bo przecież mogłam wybrać gorącą Hiszpanie lub nawet Afrykę, lecz ja postawiłam na Anglię, choć tak naprawdę deszcz to dla mnie jedna wielka katusza. Sama sobie dziękuję za moją świetną pomysłowość.

Blake była naprawdę przemiłą osobą. Bardzo cieszę się, że na nią trafiłam, bo zawsze mógł to być po raz kolejny jakiś nachalny psychopata. Szłyśmy już dobre dziesięć minut rozmawiając głównie o mnie, moim kraju, o tym dlaczego zdecydowałam tu przyjechać i różnych tego typu pierdołach, ale wciąż nie miałam pojęcia dokąd zmierzamy.

- Kathrin, mogłabyś w końcu coś nabąknąć o miejscu, do którego idziemy? Bo nic z tego nie rozumiem – odezwałam się  patrząc na blondynkę i przy okazji dalej ciągnąc wraz z nią moją stukilową walizkę.

- Na tej ulicy znajduję się nieduży, parterowy domek, w którym mieszkałam wraz z moimi rodzicami przez wiele lat, lecz oboje wyjechali do Manchesteru i zapewne szybko nie wrócą skoro siedzą tam już dobre trzy lata. W każdym razie zostawili mi go bym dalej mogła w nim zamieszkiwać, ale, że przebywam od paru miesięcy u mojego chłopaka, to… stoi pusty – odpowiedziała i znienacka zatrzymała się na środku chodnika, na co również przystanęłam razem z nią. Przed nami stał rzeczywiście niewielkich rozmiarów domek wykonany z cegły ceramicznej. Z zewnątrz wyglądał na bardzo zadbany i przytulny, lecz dalej nie wiedziałam co ma wspólnego z moją osobą.

- Jest prześliczny, dlaczego nikt w nim nie mieszka ? – zapytałam po raz kolejny dziewczynę wpatrującą się w budowlę jej wspomnień

- Jeśli chodzi o rodzinę to już nikogo tu nie mam. Wynajęcie również nie wchodzi w grę, bo mam do niego zbyt duży sentyment, ale jeśli chcesz, na czas nieobecności moich rodziców możesz w nim zamieszkać – uśmiechnęła się kierując tym razem wzrok na mnie, a ja tylko stałam bezruchu i nie wiedziałam co powiedzieć, bowiem kompletnie zamurowały mnie słowa dziewczyny. Możliwe było to, że na samym wejściu spotkało mnie tak wiele szczęścia? Niektórzy przyjeżdżają, szukają miesiącami pracy by jakimś cudem się utrzymać, schronienia, które oczywiście jest niezbędne do dalszego funkcjonowania i przyjaciół, którzy będę trwać przy nich w tych wszystkich trudnych chwilach. A ja za jednym pstryknięciem palca dostałam prawie wszystko z wymienionych aspektów. No, poza pracą. Z tym może być ciężko.

- Sofia, żyjesz? – pomachała mi ręką tuż przed samą twarzą na co od razu oprzytomniałam potrząsając głową, patrząc przemiennie na dziewczynę i dom.

- Ja… Nie wiem co powiedzieć, to wspaniałe z twojej strony, ale dlaczego ja? – zapytałam zdezorientowała, bo od samego początku zaoferowania przez nią tej propozycji, nurtowało mnie to pytanie

- Po prostu mam wyczucie do ludzi, a ty wydajesz się odpowiednia do zamieszkania w tej posiadłości

- Ale… Boże, nie wiem czy mogę się na to zgodzić – spuściłam wzrok na ziemie. Martwiłam się, że to może być zbyt wiele, nie potrafiłam za żadne skarby uwierzyć w nadmiar szczęścia.

- Proszę Cię, to żadna propozycja, to nakaz! – zaśmiała się – A jeśli nie pasuję Ci ta rola, to możesz być po prostu opiekunką domu, która w zamian może w nim mieszkać. Oczywiście nie musisz płacić za wynajem, tylko swoje potrzeby i rachunki – zaczęła wyliczać, a na mojej twarzy pojawiał się jeszcze większy uśmiech.

- Tak strasznie Ci dziękuje! Nie wiem czy będę w stanie Ci to kiedyś wynagrodzić – rzuciłam się dziewczynie na szyję, na co ta objęła mnie ramieniem. Z moich oczu mimowolnie pociekły łzy, bowiem nie byłam przyzwyczajona do tego rodzaju podarunków i propozycji.

- Dobrze nie stójmy tak bo znowu się zaraz rozpada. Musisz się rozgościć w swoim nowym domu – zachichotała, po czym złapałyśmy kolejny raz za uchwyty walizki by jakimś cudem wnieść ją do mieszania. Moja twarz była rozpromieniona na milion sposobów, bowiem wiedziałam, że to zasługa taty. Mojego anioła stróża.

Był kolejny dzień, a dom, po którym oprowadziła mnie wczoraj Kathrin i który przez jakiś czas miał być moim teraźniejszym miejscem zamieszkania był rzeczywiście przepiękny i tak jak przypuszczałam, tak samo przestronny i przytulny jak wydawał się z zewnątrz. Choć rzeczywiście był nie wielki, co kompletnie mi nie przeszkadzało, bo miałam w nim zamieszkać sama. Był dość przestronny i urządzony w nowoczesnym stylu. Odkąd tu jestem dzwoniłam do mamy trzy razy i za każdym razem miałam ogromną frajdę z tego, jak bardzo cieszyła się, że w ten a nie inny sposób pokierowały się moje początkowe losy w tym mieście. Tak bardzo chciałabym, żeby była tu wraz z babcią i dzieliła te chwile ze mną, ale na razie mogę sobie o tym pomarzyć, lecz wiem, że jak tylko będę miała więcej pieniędzy i swój własny kącik, na pewno je tutaj sprowadzę.

Zapewne marzą o tym tak samo jak ja. Urządziłam się w pokoju, który niegdyś należał do Kathrin. Przewodnim kolorem pomieszczenia była biel. Ściany pokryte były deskami tej oto barwy, a poza tym na podłodze leżał puchowy dywan, biurko oraz dwuosobowe łóżko, na którym widniały pastelowe narzuty. Przyznam, że blondynka miała naprawdę wspaniały gust, a ten pokój był zdecydowanie w moim stylu. Na jednej ze ścian wisiało parę zdjęć, które oczywiście kompletnie mi w niczym nie przeszkadzały. Przedstawiały różne zdarzenia z wcześniejszych lat blondynki, przez co wydaję mi się, że mogłam ją nawet bardziej poznać. Wiedziałam, że ta dziewczyna stanie mi się naprawdę bliska, co ogromnie mnie cieszyło. Wczorajszego dnia, gdy zamierzała się do wyjścia i zostawienia mnie, żebym się lepiej zaklimatyzowała, ostrzegła, że będzie wpadać co drugi dzień by zajrzeć jak mieszka mi się w nowym domu. Nabąknęła jeszcze, że jeśli będę robić jakiekolwiek imprezy, mam dać jej znać wcześniej i oczywiście również zaprosić, bo inaczej skopie mi tyłek, na co tylko się zaśmiałam, bo szczerze wątpię, żebym robiła tu kiedykolwiek jakąś imprezę. Poza tym, darzę to miejsce zbyt dużym szacunkiem, żeby zrobić z niego pierwsze lepsze pobojowisko. Z racji tego, że dochodziła godzina szesnasta, a ja jeszcze nie zjadłam dzisiaj żadnego konkretnego posiłku, postanowiłam wyjść z domu na małe zakupy i poznanie tutejszej okolicy.

Wzięłam szybki prysznic, a następnie wróciłam do pokoju ubierając na siebie czarne legginsy, kremowy sweterek, skórzaną brązową ramoneskę oraz botki tego samego koloru. Wrzuciłam do podręcznej torby jeszcze niezbędne mi rzeczy i gotowa do wyjścia skierowałam się w okolicę mojego wczorajszego przyjazdu.

                                                                               Harry

Music on

Kolejne sekundy, minuty ciągnęły się w nieskończoność. Było kolejne popołudnie, a ja siedziałem z chłopakami i Paul’em czekając na nadejście dziewczyny. Dziewczyny, która przez kolejne miesiące będzie moją własną. Dziewczyny, której kompletnie nie znam, a mam wejść w nią związek, który oczywiście ma wyglądać na śmiertelnie poważny. Dobrze, że tylko wyglądać. Szczęście, że nie mogą mnie zmusić do miłości i kochania tej oto blondynki. Każdy był rozluźniony i zajęty czymś innym. Tylko ja siedziałem jak na szpilkach, ale w sumie co się dziwić. To nie oni mają zamiar poznać kobietę, na którą będę skazani przez najbliższy czas. Nikt zapewne nie lubi jeśli się go do czegoś zmusza, ale ja jestem osobą, która wręcz tego nienawidzi. Zawsze decydowałem o sobie sam i każdy znał granice mojej wytrzymałości. Pamiętam jak moja mama zawsze mówiła mi, abym nie wciągnął się w ten wir sławy i nie dał sobą pomiatać, oraz żebym pamiętał przy tym kim byłem zanim stałem się rozpoznawalny. No właśnie, kim byłem, a kim jestem teraz? Linia wspomnień przed czasów zespołu stała się tak cienka, że sam już się w tym pogubiłem, lecz wiem, że jakaś cząstka starego Harry’go wciąż gdzieś we mnie siedzi. Musi. Bez niej bym nie istniał.

- No Hazza, gdzie ta twoja piękność? – zapytał Horan przeciągając się przy tym i ziewając jednocześnie. Chłopak się chyba niezbyt wyspał, ale taką cenę się płaci, kiedy przychodzisz z imprezy o szóstej nad ranem kompletnie zalany w trupa. Nie mam mu tego za złe, wręcz cieszę się, że korzysta z życia póki może, a jednocześnie zazdroszczę mu tej wielkiej swobody, jaka jest mu dana przez menadżerów, w porównaniu do nas, do mnie. Bo to najbardziej ja jestem pilnowany przez członków naszej wytwórni. To ja mam ciągle powtarzane co mogę, a czego nie. Na co w danym dniu mogę sobie pozwolić, na co nie i co jest z góry narzucone na plany kolejnych wieczorów, które miały wywoływać kolejne skandale lub sensacje na ramach mediów. Trudno uwierzyć, że najmłodszy ma największe ultimatum, ale może dlatego, bo choć rzeczywiście chłopcy byli starsi, to ja zachowuje się jakbym miał najwięcej lat pośród nich wszystkich. To ja spotykałem się ze starszymi kobietami, to ja chodzę na wszelkie bankiety i przyjęcia, to ja jestem najbardziej rozpoznawalny wśród sław i choć czasami mnie to męczy i uważam, że to nie sprawiedliwe, bo w końcu jesteśmy jednością, lecz jednak pochlebia mi to.

- Pfff, nie żartuj Niall, już twój tyłek jest od niej ładniejszy – prychnął Lou nie zerkając nawet w moją stronę

- Ej! Mam ładny tyłek! – odpowiedział naburmuszony blondyn wstając nagle z kanapy, trząsając po chwili swoim zadkiem. Dom idiotów – dosłownie.

- No w sumie nie powiedziałbym, ale niech Ci będzie, dziś nie chcemy żadnych sporów, bo jeszcze zdenerwujemy Hazze – odezwał się znowu Tomlinson obdarowując mnie tym razem lekkim uśmiechem

-Rozumiem, że jesteście rozluźnieni na maksa, ale w tej wyjątkowej sytuacji chyba potraficie mnie zrozumieć prawda? – zapytałem wstając z kanapy słysząc przy okazji dzwonek do drzwi

- Dobra chłopcy uspokójcie się, już przyjechali – powiedział na biegu Higgins kierując się w stronę drzwi frontowych. Popatrzyliśmy na siebie wszyscy z lekkim zdenerwowaniem jakby przed nami za moment miała stanąć królowa Anglii. Jeszcze nigdy wcześniej nie miałem poczucia takiego dyskomfortu. To samo przeżywaliśmy, kiedy Zayn miał poznać Perrie. Tyle, że wtedy jeszcze nie do końca robiło to na mnie jakieś ogromne wrażenie, lecz teraz dopiero mogę zdać sobie sprawę jak chłopakowi było ciężko. Teraz wiem, bo sam mam okazję to poczuć. Usłyszeliśmy dwa kobiece głosy, dochodzące coraz bliżej obszernego salony, w którym właśnie zajmowaliśmy miejsca. No to przedstawienie czas zacząć.

- Harry, chłopcy, to jest Samantha Perl, menadżerka naszej gwiazdy, a to jest właśnie ona we własnej osobie. Taylor Swift. – powiedział podekscytowany Paul. Na te słowa miałem ochotę wybuchnąć śmiechem, widząc również zdziwione miny pozostałych chłopaków, bo tego typu sytuacja, przy której Higgins tak bardzo chciał się podlizać, nie miała miejsca zbyt często. Powiedziałbym nawet, że nigdy, ale zostawmy tę sprawę. Przed moimi oczami stanęła kobieta w średnim wieku o rudych włosach i szczupłej sylwetce, a tuż obok niej bardzo smukła blondwłosa dziewczyna o niebieskich oczach. Jej wzrost rzeczywiście był dość spory, zupełnie tak jak mówił Louis, bowiem była niewiele niższa ode mnie. Falowane kosmyki opadały na jej kościste ramiona, a na głowie widniał czarny kapelusz.

Do tego ubrana była w białą koszulę i czarne obcisłe spodnie, które uwydatniały jej długie i przy okazji chude nogi. Moim zdaniem, dziewczyna była naprawdę ładna. Może nie zawsze zwracałem uwagę na tego typu urodę, w sumie była dość przeciętna, ale miała coś, co przyciągało ją do siebie niczym magnez. Może to właśnie to czuli Ci wszyscy faceci, którym zawracała w głowach?

- Miło was poznać – przywitała się grzecznie z każdym z chłopaków podając rękę – Dużo o Tobie słyszałam Harry – powiedziała podchodząc do mnie i całując przy tym w policzek, co dość mocno mnie zaskoczyło.

- Mnie również miło poznać Ciebie Taylor i również słyszałem o tobie mnóstwo rzeczy

- Mam nadzieję, że tych pozytywnych? – zaśmiała się lekko i cofnęła się o dwa kroki, by znów zająć miejsce tuż obok Perl. Na słowa dziewczyny spojrzałem tylko na Louisa, który patrzył tępo w podłogę z wielkim uśmiechem na ustach. Czy on naprawdę nie mógł tego chociaż odrobinę ukryć?

- Absolutnie samych pozytywnych – odpowiedziałem uśmiechając się do niej lekko, następnie spoglądając na Paul’a, który tylko kiwnął pozytywnie głową, dając mi do zrozumienia, że świetnie sobie radzę. No co ty nie powiesz Paul? Powinienem zostać aktorem.

- Może Taylor i Harry pójdą się gdzieś przejść, żeby się lepiej poznać, a my z Samanthą uzgodnimy jeszcze niektóre szczegóły umowy, co wy na to? – zapytał nas brunet. Co ten człowiek jeszcze wymyśli?

- Tak, to świetny pomysł! Z wielką chęcią poznam Cię bliżej Harry! – zaśmiała się po raz kolejny blondynka, marszcząc przy tym oczy w śmieszny sposób. Spoglądnęłam po chłopakach, którzy wyglądali jakby ani trochę nie byli wciągnięci w całą tą sytuację i rzeczywiście tak było. Liczyłem się tylko ja i Taylor. Z wyrazu ich twarzy można było tylko odczytać niechęć i współczucie, którym mnie obdarowują. Chociaż tyle. Ktoś mnie jednak trochę rozumie.

- Tak, jasne – westchnąłem uśmiechając się do wszystkich sztucznie, po czym narzucając jeszcze kurtkę, wyszedłem wraz z blondynką kierując się kolejnymi alejkami prowadzącymi do centrum miasta.

            Spędzając chwile z Taylor, w żadnym momencie nie było między nami niezręcznej ciszy. Może powodem tego był fakt, że dziewczyna była strasznie rozgadana i stale mówiła o tym, że jej menadżerka również często narzuca jej jakieś niechciane związki, przez co jest postrzegana za dziewczynę, która cały czas zmienia partnerów i jest nieszczęśliwa, bo są z nią tylko, aby ją wykorzystać. Nic podobnego, bowiem to zazwyczaj ona zrywa, lub kończy te chore znajomości, które mają wpływać jedynie na polepszenie kariery i niepotrzebny konflikt w jej życiu. Nie wiedzieć czemu, wierzyłem jej i coraz szybciej zdawałem sobie sprawę, że to co mówił Louis było jedynie brednią, jaka wyszła z ust faceta, który chciał tylko zaszkodzić dziewczynie opowiadając o niej wyssane z palca bzdury. Swift wcale nie była taka zła, na jaką wyglądała. Może czasami bywała irytująca, ale wydawało mi się, że ani trochę nie będę się męczył w tym pseudo związku, a może nawet wyniknie z tego naprawdę coś poważnego?

- Harry wiem, że to może być dla ciebie trudne, ale razem damy radę. Przecież nie jestem najgorsza prawda? – zapytała przysuwając się do mnie, czym zdziwiła mnie po raz kolejny dzisiejszego dnia, bowiem była o dziwo bardzo śmiałą osobą

- Jasne, że nie. Prawdę mówiąc cieszę się, że to akurat ty jesteś tą dziewczyną. Myślę, że będziemy dobrymi przyjaciółmi – odpowiedziałem obdarowując ją szczerym uśmiechem.

- Tak, przyjaciółmi. Pewnie – burknęła spuszczając wzrok na dół, po czym znienacka zmieniła temat. Znajdowaliśmy się na Oxford Street, czyli najbardziej ruchliwej arterii handlowej w Europie. Kiedy nadchodził sezon wakacyjny, przechadzała się tędy masa turystów, więc trudno było się poruszać po tak bardzo zatłoczonym miejscu. Na szczęście był początek marca, więc bez problemu można było sobie pozwolić na swobodny spacer nie licząc na to, że zostanę oblegany przez multum fanek. Nagle mój wzrok skierował się w lewą stronę, gdzie zobaczyłem przechadzającą się szczupłą szatynkę, która była dla mnie tak bardzo rozpoznawalna. Poruszała się z gracją, ale również lekkim zdezorientowaniem, jakby była w tym miejscu dopiero po raz pierwszy. Zdecydowanie przyciągała wzrok innych ludzi, co dało się zobaczyć po mijających ją mężczyznach patrzących z pożądaniem na jej wyjątkową osobę.

Zmrużyłem oczy i zauważyłem, że jej wzrok spoczął w tej chwili w moim kierunku. Przystanęła na chwilę, w momencie kiedy ja wciąż szedłem u boku Taylor. Nie potrafiłem odciągnąć wzroku od nieznajomej i trwałoby to pewnie dłużej, gdyby nie to, że usłyszałem głos blondynki.

- Harry słuchasz mnie? – zapytała spoglądając na mnie zniecierpliwionym wzrokiem, na co moje oczy momentalnie skierowały się w jej stronę

- Przepraszam, zamyśliłem się – odpowiedziałem, po czym wzrok samoistnie znów przeniósł się w miejsce, od którego chwile temu nie mógł w stanie się odciągnąć, lecz w tym momencie dało się zauważyć jedynie pusty chodnik, na którym nie stała już piękna szatynka. Moje rozczarowanie było nie do pojęcia i nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego tak reaguję na ową postać.

- Chodź, pójdziemy coś zjeść- zaproponowałem dziewczynie stojącej tuż obok, po czym nie myśląc dalej o wcześniejszej sytuacji, znów zostałem pochłonięty opowieściami Taylor. 

***

Witajcie moje skarbeczki kochane! Jak się podoba? Znowu wyszedł o dziwo dość długi. Kolejny razem z perspektywy Sofii i Harry'go. Na początku piszę z obu stron, bo tak mi jest łatwiej, z racji tego, że się jeszcze nie znajdą, ale obiecuję, że to nastąpi i to już niebawem! Za to nasz bohater poznał tym razem kogoś zupełnie innego. Jak wasze wrażenia po pojawieniu się Taylor? 

Liczę na szczere opinie! Kolejny rozdział dodam w niedzielę, jeśli dobrze pójdzie !

Zapraszam po raz kolejny do oglądania zwiastunu opowiadania <KLIK>

oraz zachęcam również do czytania drugiego bloga, którego prowadzę - wishmeyourself 

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!

buzibuzi :*:*