5.I'm not a perfect person. As many things I wish I didn't do... but I continue learning.

Music on

Harry

            Czy można być większym idiotą? Wątpię. Bo jeśli świat widział większego kretyna ode mnie, to samodzielnie złożę mu gratulację i kupię mercedesa. Wychodząc z kawiarni byłem na siebie tak zły, że nawet Taylor zapiszczała, gdy przez przypadek zbyt mocno chwyciłem ją za nadgarstek przy wyjściu z pomieszczenia. A najlepsze jest to, że przez cały ten czas pokazywania jakim jestem dupkiem i gnojkiem, nie byłem zły na tych, na których się ‘pokazowo’ złoszczę, lecz tylko i wyłącznie na siebie. Nie mam pojęcia co się ze mną stało od jakiegoś czasu. Nie jestem tym samym Harry’m. Śmieszy mnie, że w jakimś stopniu potrafię sobie zdać z tego sprawę, ale i tak robię na przekór. Nie chcę dopuszczać do siebie przyjaciół, miłości. A przepraszam, w sumie inni mogą pomyśleć, że wokół mnie jest tyle miłości, że mogę nią obdarzyć cały kontynent. Szkoda tylko, że jest na odwrót. Chłopaki z zespołu są przeciwko mojemu związkowi ze Swift. W prawdziwe powiedziawszy, ja jakoś bardzo nie narzekam. Wiadomo, że nie jest to miłość, przynajmniej z mojej strony. Traktuję dziewczynę raczej przedmiotowo, a ona widocznie tego nie widzi, skoro jej to nie przeszkadza. W prawdziwe jest mi potrzebna tylko do jednego. A jeśli jesteśmy przy tym temacie, to krótko po naszej znajomości staliśmy się nie tylko parą na pokaz, ale taką prawdziwą. Wynikło to z tego, że po może trzech spotkaniach poszliśmy całą ekipą na imprezie, gdzie i ja i Taylor naprawdę ostro się spiliśmy, a na koniec wylądowaliśmy razem w łóżku. Oboje stwierdziliśmy, że chyba nie najgorszą opcją będzie spróbować, więc tak też zrobiliśmy. Nasi menadżerowie, gdy tylko się o tym dowiedzieli, przyrzekam, że byli gotowi zrobić dla nas wszystko. Ta wiadomość była niczym wisienka na torcie. Z jednej strony cieszyłem się, bo nie musiałem okłamywać znajomych czy rodzinę, że jestem w związku, a tak naprawdę był to tylko pic na wodę. Teraz naprawdę miałem prawdziwą dziewczynę i jakoś dawałem radę. Jedynie Louis domyślał się, że coś nie gra i tak naprawdę mam wyrąbane na całe to przedstawienie. Nie popierał mnie w tym wszystkim. Wołał, żebym okłamywał wszystkich dookoła, ale pozostał sobą. Niestety tak się nie stało. Sam nie wiem, w którym momencie zawiniłem i przestałem być tym chłopakiem, który zawsze troszczył się o najbliższych, cieszył się z życia i robił wszystko, żeby zadowolić nie tylko siebie, ale i innych ludzi. Ten człowiek zniknął i czasami miałem wątpliwości, czy jeszcze kiedyś się pojawi.

             Zmierzałem do Balans Cafe wraz z Taylor i Louis’em. Zdziwiłem się, że wybrał się z naszą dwójką, bowiem on wyjątkowo nie znosił spędzać czasu z blondynką. Każdy z chłopaków jej w prawdzie nie lubił, ale on naprawdę nie potrafił jej znieść. Czasami się nie dziwiłem, bo była naprawdę nie do wytrzymania. Często udawała głupią, choć tak naprawdę cały czas miała łeb na karku i była naprawdę inteligentna. Bo przecież, żeby na swoim koncie mieć taką fortunę, nie można być głupim prawda? Trzeba do tego jakoś dojść. Tak mi się przynajmniej wydaję.

Po wejściu do kawiarni skierowaliśmy się do lady, gdzie zamówienie przyjęła od nas sympatycznie wyglądająca mulatka o średnim wzroście i długich, czarnych włosach. Tuż obok niej stała odwrócona, szczupła szatynka, której włosy pozostawały spięte w niedbałego koka. Dziewczyna od tyłu wyglądała naprawdę apetycznie, ale gdy blondynka stojąca tuż obok mnie zauważyła jak pożeram wzrokiem tajemniczą dziewczynę, tyrpnęła mnie lekko, na co popatrzyłem na nią z pod byka. Smutne jest to, że gdy myślała, że z nią jestem to nie obchodzą mnie inne kobiety. Wręcz przeciwnie. Lgnąłem do nich jak wygłodniałe lwiątko, ale cóż poradzić. Wbrew wszystkim moich zmianom, pozostaje wciąż facetem.

Mulatka podała zamówione espresso mojemu przyjacielowi i dziewczynie, a ja wciąż czekałem na swoją kolej i gdy tylko zobaczyłem odwracającą się w naszą stronę szatynkę, wstrzymałem na moment oddech i gdy w końcu miałem przyjemność ujrzeć jej niebanalną twarz, oniemiałem. Była to ta sama piękność, którą zobaczyłem dwa razy jakiś czas temu. Choć widziałem ją z daleka i tak spostrzegłem w niej ósmy cud świata, a gdy ujrzałem ją z bliska, jeszcze bardziej mnie intrygowała. Jej twarz była naprawdę niewiarygodnie śliczna i proporcjonalna jak i przyciągająca wzrok. Jej oczy. Miała tak piękne niebieskie oczy i choć nie pałam sympatią do jasnej barwy tęczówek, bo sam miałem zielone i nudziło mnie patrzenie na oczy w tym kolorze, to ona miała je naprawdę niesamowite. Nie miała na sobie dużo makijażu, jedynie lekki podkład i tusz podkreślający te dwa cuda. Naprawdę mi się podobała. Przełknąłem ślinę i minął dosłownie moment kiedy spostrzegłem zaskoczony wzrok dziewczyny spowodowany moją osobą oraz nieznośne ciepło od wrzącej kawy spływającej po mojej białej koszulce. Doznałem szoku i gdybym był sobą, zapewne na widok jej bezbronnej twarzy powiedziałbym, że nic się nie stało, a przy okazji zapytał o numer, lecz w tym momencie, władał mną jakiś cholerny diabeł, co spowodowało wielki bulwers i zirytowanie.  Sam byłem zdziwiony niezliczoną ilością brzydkich epitetów wylatujących z moich ust pod adresem niebieskookiej. Taylor była widocznie bardzo zadowolona moją reakcją, bo dostrzegła, że nie zwracam jednak uwagi na ładny wygląd, ale twardo stąpam po ziemi i walczę o swoje. Tylko cholera, w tym przypadku wcale nie było o co walczyć! Był to po prostu lekki wypadek. W końcu każdemu się zdarza. Ale nie! Perfekcyjny w każdym calu Harry Styles musi pokazać na co go stać i że wcale nie jest słodkim chłopczykiem, który sobie na wszystko pozwala, lecz niewyobrażalnym tyranem, który nie da spokoju dopóki nieosiąganie swojego celu. Obserwując szatynkę, zauważyłem w jej oczach niekontrolowane zdziwienie, z jednej strony szok i osłupienie. Zapewne nie spodziewała się, że moja reakcja będzie taka, a nie inna. Podejrzewałem również, że dziewczyna także mnie rozpoznała. Podobała mi się ta chwilowa zadziorność w jej głosie i chęć walki, gdy zaczęła się ze mną kłócić przy swoim szefie. Z całych sił chciała udowodnić, że to ona ma rację. I rzeczywiście ją miała. Dowiadując się, że mój przyjaciel zna dziewczynę, byłem lekko zaskoczony, a nawet trochę zazdrosny, lecz jak zwykle nie dałem po sobie poznać żadnych z tych cech. Powinienem zostać aktorem. Zapewne byłbym jeszcze lepszy niż w śpiewaniu.

Po całej zaistniałem sytuacji postanowiłem dać spokój i wraz z blondynką wyszedłem z kawiarni, zostawiając Lou wraz z dziewczynami. Przed budynkiem stała masa paparazzi, która oddałaby naprawdę wiele za zdjęcie moje z Taylor. Mogę być pewien, że jutro wszystkie brukowce będą trąbiły o zaistniałem parę chwil temu sytuacji, ale taka jest właśnie cena sławy. Wraz z niebieskooką, udawaliśmy śmiesznie zadowolonych i szczęśliwych, chociaż tak naprawdę nie wiem czy to nie tylko ja udawałem, a Taylor po prostu taka była, ale to już inna historia. Skierowaliśmy się w stronę mojego czerwonego Jaguara i z blondynką u boku, odjechałem z piskiem opon.

*

            Siedząc w salonie i grając w fifę wraz z Malikiem, znienacka ujrzałem Lou, który przechadzał się po pomieszczeniu, o ile się nie mylę, w celu znalezienia jakiegoś przedmiotu.

- Szukasz czegoś? – zapytałem nie odrywając wzroku od ekranu telewizora

- Zgubiłem gdzieś portfel – oznajmił podnosząc duże poduszki z fotela i schylając się pod kanapę na której zajmowałem miejsce

- Widziałem go ostatni raz w szafce ze słodyczami! – usłyszeliśmy krzyk Niall’a, który dobiegał z kuchni

- No tak! Położyłem go tam wczoraj i zapomniałem wziąć ze sobą. Dziękuje Ci mój słodki! – oznajmij szatyn kierując się do swojego celu

- A wychodzisz gdzieś? – zapytałem ponownie przyjaciela, który szedł tym razem ze swoją zdobyczą. Poza tym, kto wkłada portfel do szafki ze słodyczami?

- Wychodzę – zakomunikował krótko lekko się uśmiechając

- Może więcej szczegółów? – zapytał Liam dołączając do nas i siadając w między czasie przy stole wraz ze swoim laptopem.

- Nie znacie jej. Nazywa się Sofia. - spojrzałem na chłopaka zaskoczony, po chwili odwróciłem zdezorientowany wzrok - A właśnie Harry, pewnie ją kojarzysz. Rano wyzywałeś ją od idiotek i pokrak – na jego twarzy widniał cwany uśmieszek i burzliwy wzrok, który przeszywał mnie od środka. Uwaga ta trochę mnie zdenerwowała, ale bardziej zwróciłem uwagę na to, że idzie z tą dziewczyną na spotkanie. Czyżby stali się tak sobie bliscy? Poza tym jestem zły, że z nim idzie. Niby dlaczego z nim? Boże, Harol! Ogarnij swoją cholerną zazdrość i chcicę.

- O co tu chodzi? –zapytał zdezorientowany Malik włączając kolejną partyjkę gry.

- Długa historia, może nasz przyjaciel – gbur, później wam o tym opowie – odpowiedział Tomlinson patrząc po kolei na chłopaków, a na koniec znów na mnie. Dlaczego ten jego wzrok tak często mnie irytował, ale i pobudzał wyrzuty sumienia?

- No proszę jacy przyjaciele. Nie zakochaj się czasem – odburknąłem z chytrym uśmieszkiem, który znienacka pojawił się na moich ustach

- Nie martw się to tylko towarzyskie spotkanie. Może tego nie znasz, ale mieć przyjaciółkę tylko i wyłącznie do pogadania i spędzenia miłego czasu jest jednak możliwe. I nie zapominaj, że to Eleanor jest kobietą mojego życia, tak więc zbastuj z łaski swojej i nie bądź zazdrosny– powiedział opuszczając nasz pokój. Jego słowa mnie cholernie zaskoczyły. Czy naprawdę możliwe było, że znał mnie aż tak dobrze. STOP! Wcale nie byłem zazdrosny! Przecież do cholery nie można być zazdrosny o jakąś przypadkową dziewczynę, której się nie zna. Co prawda, naprawdę piękną dziewczynę. Ale już koniec.

- Nie jestem zazdrosny! – podbiegłem do chłopaka zatrzymując go w przedpokoju. Brunet spojrzał na mnie w dziwny sposób i schylił się, by założyć swoje białe conversy.

- Tylko winny się tłumaczy – skitował mnie po chwili

- Proszę Cię Louis. Jak sam powiedziałeś, ty masz Eleanor, ja mam Taylor. Niby o co miałbym być zazdrosny, skoro moja dziewczyna daję mi wszystko czego tylko chcę? – zapytałem z kpiną. Nie wiem w ogóle po co dalej ciągnęłam tą konwersację. Chciałem cos udowodnić? Tylko teraz pytanie czy sobie, czy może Lou, który znał mnie chyba lepiej niż ja sam.

- Popatrz na siebie Harry. Co się z tobą stało? Co jak co, ale mnie nigdy nie oszukasz. Oboje wiemy, że nie ma czegoś takiego jak związek twój i Taylor. Ale jeśli dalej chcesz się oszukiwać to proszę bardzo. Ja się odsuwam. Miłego wieczoru, bo mój na pewno taki będzie, bo istnieją jeszcze ludzie, którzy niekoniecznie są sprzeczni sami ze sobą i potrafią szczerze porozmawiać. – powiedział cichym głosem, by reszta nie mogła dosłyszeć co ma mi do powiedzenia – Na razie chłopaki! – krzyknął głośno odwracając się do mnie po raz ostatni. Stojąc osłupiały słyszałem jedynie trzaśnięcie drzwi frontowych, które zamknęły się po zniknięciu sylwetki chłopaka. Czy rzeczywiście ma rację? Czy oszukuję sam siebie?

Music on

Sofia

Nie mogłam uwierzyć, że parę chwil temu spotkało mnie coś takiego, lecz spotkanie tego całego Harry’ego, z jednej strony było czymś naprawdę niewiarygodnym. Zmierzyłam się twarzą w twarz z chłopakiem, w którym byłam niegdyś zauroczona. No dobrze, było to jakieś dwa lata temu, ale jednak. Dziwiło mnie to, że był całkiem innym człowiekiem niż w brukowcach. Był oschły, zły, zupełnie nie cieszący się życiem. Ja rozumiem, że sława może wykończyć, a oni są pod ogromną presją i ciągłą obserwacją, ale dlaczego na przykład Louis jest całkowicie inny? Jest jego zupełnym przeciwieństwem. Naprawdę cieszę się, że ktoś taki jak Tomlinson również pojawił się w moim życiu, bo wiem, że może wyjść z tego naprawdę fajna znajomość, lecz dopóki nie pojawi się na naszej drodze Styles. Wtedy może być nieciekawie. Potrafię wyczuwać zachowanie ludzi i wiem kiedy tylko grają. I taki właśnie wydaję się lokowaty szatyn. W jego oczach widziałam z jednej strony złość, która nie do końca była chyba prawdziwa, a z drugiej strony nieznaną ulgę, zrozumienie, a nawet radość, lecz nie mam pojęcia czym była ona spowodowana. Kiedy patrzyłam w jego perfekcyjne rysy twarzy widziałam osobę naprawdę piękną. Tak. Harry Styles był naprawdę niesamowity. Widok jego sylwetki, słodkich loków i uśmiechu (którego nie miałam okazji jeszcze dostrzec na żywo) naprawdę zapierał dech w piersiach. Nie żebym była zauroczona, czy coś z tych rzeczy, bo jak dla mnie, po całej tej sytuacji, chłopak pozostaje jedynie wielkim chamem, który martwi się jedynie o siebie i po trupach musi dojść do swojego celu, raniąc przy tym niewinnych ludzi. Wiem, że nie chciałabym takiej osoby w moim życiu.

            Dochodziła godzina siedemnasta. Siedziałam wraz z Amandą przy ladzie, sącząc przy tym czekoladowe lattea, nie robiąc praktycznie nic poza tym, bowiem ilość ludzi, która przebywała w kawiarni dało się policzyć na palcach u jednej ręki. Przez cały czas rozmyślałam nad poranną sytuacją. Widziałam po Amy, że również nie była zbytnio zadowolona z tego co się działo. Najbardziej zdenerwowała ją Taylor, mówiąc o kolorze jej skóry. Wyczuwałam wtedy ogromny rasizm, którego wręcz nienawidzę.

- Amanda, nie przejmuj się tą głupią szkapą! Tacy ludzie są daremni – zaczęłam, patrząc w tym momencie na zamyśloną mulatkę

- Daj spokój, nie ma o czym mówić – odpowiedziała zrezygnowana - Ale przysięgam, że jeśli jeszcze raz ją spotkam, to porywam jej te wszystkie kudły z pustej głowy. Jak on w ogóle może z nią być? – zastanawiała się dziewczyna, kierując do mnie owe pytanie

- Wiesz co, wydaję mi się, że oni są warci siebie. Jedno nie jest lepsze, od drugiego, więc chyba idealnie do siebie pasują. Ten cały Harry też jest niezłym kretynem. Jeśli reszta ich zespołu też jest tak wredna i porąbana to ja dziękuje bardzo i przy okazji współczuje Lou z całego serca – odpowiedziałam zakładając pojedynczy kosmyk włosów za ucho

- Ja również. A tak w ogóle masz zamiar do niego zadzwonić? – skierowała kolejne pytanie

- Sama nie wiem czy chcę się pakować w jego życie

- Nawet tak nie mów! Dzwoń do niego w tej chwili! – zarządziła wstając, a ja tylko podskoczyłam ze zdziwienia. Tak stanowczej Amandy jeszcze nie miałam przyjemności zobaczyć.

- Żartujesz? – zapytałam robiąc śmieszną minę – Jesteś stuknięta! – zaśmiałam się kiedy dostrzegłam postawę zielonookiej

- Nie marudź, tylko dzwoń – popędziła mnie wręczając mi do ręki telefon

- Dobrze, dobrze, już do niego piszę. Tylko usiądź – zachichotałam po raz kolejny biorąc od niej urządzenie

- Ty pisz, a ja lecę podać klientom rachunek. – odpowiedziała pośpiesznie, a już po chwili zostałam sama. Napisałam do Louis’a szybką wiadomość z propozycją o spotkanie i po krótkim czasie dostałam pozytywną odpowiedź i dane o miejscu spotkania. Odpisałam szybkie potwierdzenie i uśmiechnęłam się sama do siebie. Naprawdę lubiłam tego chłopaka. W rozmowie z nim dało się odczuć wiele pozytywnych emocji, a dla mnie jest to ogromnie ważne w konwersacji z nowo poznanymi ludźmi.  Po szybkim powrocie mulatki, musiałam pokazać jej dowód, iż dzisiejsze spotkanie na pewno się odbędzie. Mojej koleżance bardzo zależy na tym, abym się odnalazła w nowym mieście i zawierała dużo nowych znajomości i korzystała ile się tylko da. Za to właśnie ją uwielbiam.

            Pan Stevenson wypuścił nas z pracy przed osiemnastą, ze względu na dość mały ruch. Pożegnałam się szybko z Amy i czym prędzej poszłam do domu, w którym mieszkam już od miesiąca i jest mi naprawdę dobrze. Kathrin jest cudowną osobą. Nigdy nie odwdzięczę się jej za to, że tak bardzo mi pomogła. Przez ostatni czas stała mi się naprawdę bliska. Wiem, że choć znamy się krótko, to jesteśmy w stanie sobie pomóc jak mało kto.

W pośpiechu wzięłam orzeźwiający prysznic, rozpuściłam podkręcone już od wcześniejszego koczka włosy, by brązowe fale mogły opadać na moje ramiona i nałożyłam na siebie czarne rurki, perłowo różową zwiewną koszule oraz w tym samym kolorze vansy. Uwielbiałam te buty, ponieważ były nadzwyczaj wygodne, ale nie pogardzę również różnego rodzaju szpilkami. Przyjemnością jest dla mnie strojenie się na imprezy, gdy mogę pokazać to co uważam w sobie za dobre. Do małej czarnej torebeczki włożyłam jeszcze niezbędne mi rzeczy i zamykając drzwi frontowe, skierowałam się w stronę dobrze pamiętnego mi miejsca, gdzie po raz pierwszy spotkałam Louis’a, a przy okazji zaliczyłam niezłą stłuczkę.

            Widząc z niedaleka chłopaka uśmiechnęłam się lekko, a gdy tylko szatyn mnie zauważył szybko odwzajemnił mój gest. Podeszłam do niego witając się całusem w policzek, a po krótkich wymianach zdań, skierowaliśmy się oboje w stronę pobliskiego parku, bowiem stwierdziliśmy, że skoro pogoda nam jak najbardziej sprzyja, a nie jest to częstotliwość, warto będzie ją wykorzystać na wieczorne pogaduszki.

- Sofia, wybacz mi jeszcze raz za Harry’ego. Od jakiegoś czasu naprawdę nie jest sobą – odezwał się przechadzając się ku mojego boku wzdłuż długiej alei, wokół której było wiele rozkwitłych drzew oraz pięknych kwiatów.

- Spokojnie Lou, ty nie masz mnie za co przepraszać, ale jeśli reszta Twoich znajomych jest taka jak Harry, to szczerze Ci współczuje – oznajmiłam uśmiechając się do chłopaka po raz kolejny.

- Coś ty. Gdybyś do nas wpadła, poczułabyś się jak w zoo. Ale bardzo przyjemnym zoo oczywiście. Chłopaki są świetni, polubiliby Cię. – na jego słowa lekko się zarumieniłam, bowiem miło było z jego strony proponując mi poznanie reszty jego zespołu. Jak sobie pomyślę, ile dziewczyn na świecie dałoby naprawdę wiele, żeby być na moim miejscu, to aż mi się robi dziwnie na sumieniu.

- A jeśli mogę zapytać, to co takiego stało się Harry’emu, że nie jest sobą, jak ty to mówisz? – zapytałam. Nie żeby jakoś bardzo mnie to interesowało, ale po prostu jestem ciekawa. Może oceniłam go zbyt pochopnie i naprawdę przeszedł swoje, dzięki czemu teraz zachowuje się tak, a nie inaczej. Kto wie?

- Nie mogę za bardzo o tym mówić, ale czuję z Tobą naprawdę przyjacielską więź i ufam Ci. – odparł siadając ze mną na najbliższej ławce. Powietrze i klimat był tak wspaniały, że miałam ochotę zostać już tutaj na zawsze. Na znak, że go słucham, pokiwałam lekko głową, dając mu do zrozumienia, że na pewno może mi zaufać. Bo przecież nie pójdę do pobliskiego brukowca i nie wypaplam wielkiej tajemnicy z życia One Direction. A tak przy okazji, pewnie dostałabym za to fortunę, ale nigdy nie byłam tego typu osobą. Zawsze bardziej myślałam o innych, niż o sobie, co czasami sprawiało, że byłam poszkodowana, ale to się dla mnie kompletnie nie liczyło. Po prostu już taka byłam.

- Harry miał wejść w udawany związek z Taylor, dla zdobycia większej popularności. Menadżerowie mówili, że nie miało to trwać zbyt długo. Po prostu chcieli trochę rozgłosu, ale jak na razie chyba nie mają najmniejszego zamiaru tego kończyć, dlatego też tak się zebrało, że Hazza wraz z tą głupią blondyną postanowili zbudować prawdziwy związek. Nie wiem w ogóle, jak Styles mógł na nią spojrzeć. Jest taką idiotką, że czasami nie mam ochoty jej słuchać. On był kiedyś zupełnie inny. Mówił, że nie liczy się dla niego wygląd, że musi się po prostu potrafić porozumieć z dziewczyną i że nie chcę jakiś głupich gier. Co prawda pozwalał sobie na jakieś jednorazowe przygody, ale to było tyle. W każdym razie nikt z nas mu nie potrafi wpoić do tego pustego, lokowatego łba, że robi źle i wyjdzie na tym najgorzej, ale to jest jego życie, a ja jako przyjaciel, starałem się pomóc jak tylko mogłem, ale na nic mi to wyszło więc zbastowałem. – szczerze powiedziawszy byłam naprawdę w szoku. Nigdy nie przypuszczałam, że cokolwiek może być z góry narzucane jakiejś gwieździe i są one tak po prostu bez wyjścia. Smucił mnie ten fakt, bowiem nie wyobrażam sobie sytuacji, gdybym to ja musiała być na miejscu szatyna. Tyle, że po części, to on sam wybrał taką, a nie inną drogę. Mógł po prostu udawać przez ten czas i być sobą. Widać nic nie dzieje się bez przyczyny. – Ty byłabyś dla niego idealna – dokończył chłopak, a na słowa niebieskookiego jedynie zmarszczyłam czoło, bowiem absolutnie nie spodziewałam się takie sugestii.

- Niby dlaczego? – zaśmiałam się nerwowo poprawiając kosmyk włosów

. Ja i Harry Styles. Ten, który zwyzywał mnie od najgorszych, a zapewne jakby mógł, to jeszcze by mnie najchętniej pobił o wylanie kawy na jego białą koszulkę, mielibyśmy niby stworzyć parę? Niedoczekanie.

- Jesteś piękna, naturalna, znasz swoją wartość, a przede wszystkim … jesteś po prosty dobrym człowiekiem – odpowiedział, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Wpatrywałam się w niego zahipnotyzowana, bowiem jeszcze nikt w życiu nie powiedział mi tyle wspaniałych słów.

- Dziękuje Lou, ale… ty mnie nawet nie znasz. Spotykamy się drugi raz. Nie wiesz jaka jestem. A gdybym okazała się jednak jego najgorszym z możliwych wyborów? – skierowałam kolejne pytanie czekając na dalsze wyjaśnienia

- Po prostu to wiem. Znam się na ludziach. – puścił mi oczko, lecz odpowiedzi na ostatnie pytanie niestety nie miałam okazji usłyszeć, ale nie chciałam być nachalna, więc nie dopytywałam.

            Reszta wieczoru minęła nam naprawdę w miłej atmosferze. Dowiedziałam się o chłopaku wiele ciekawych rzeczy na temat jego rodziny, dziewczyny o imieniu Eleanor, którą widać, że naprawdę kocha i oddałby za nią wszystko, co bezwątpienia wprawiało mnie w stan ogromnej radości, bowiem cieszyłam się widząc go tak bardzo szczęśliwego. Wiele dałabym za tak wielką miłość, ale myślę, że dla każdego z nas jest przypisane takie uczucie. Nie znamy po prostu dnia, ani godziny, co sprawia, że jest to jeszcze bardziej ekscytujące przeżycie.

- Dziękuje za wieczór, było naprawdę świetnie – oznajmiłam, gdy staliśmy teraz pod gankiem mojego domu

- To ja dziękuje, jesteś wspaniałą dziewczyną. Teraz na pewno nie dam Ci spokoju i będziemy się widywać zdecydowanie częściej, oczywiście jeśli tylko będziesz miała na to ochotę – odpowiedział ukazując przy tym rząd białych zębów. Co jak co, ale był naprawdę przystojny, ale od pierwszej chwili spotkania, nie myślałam o nim w TAKI sposób. Był jedynie przyjacielem, który okazał się naprawdę świetnym człowiekiem.

- Z wielką przyjemnością. Do zobaczenia Lou! – odparłam dokonując tego samego gestu, który towarzyszył nam przy przywitaniu.

- Słodkich snów Sofi i pamiętaj! Wiem gdzie mieszkasz! – pokiwał w moją stronę palcem, na co tylko się zaśmiałam i weszłam do mieszkania, by po paru chwilach zasiąść w wygodnej kanapie z ciepłą herbatą i wciągnąć się w oglądanie nieznanej mi do tej pory komedii romantycznej. Z całą pewnością mogę zaliczyć ten dzień do udanych, lecz naprawdę niespotykanych.  

**

Witajcie moje skarbeczki! Jak się podoba taki przebieg akcji? Jak widzicie na razie nie zbyt dużo o Harry’m i Sofii, ale to się zmieni od kolejnych rozdziałów. Obiecuję! Na razie nie mogę wszystkie go przyśpieszać, choć i tak wydaję mi się, że idzie zbyt szybko sama nie wiem czemu, ale nie ważne. Cieszę się, że się staracie i dobijacie do tej ilości komentarzy o której mówię. Czyli jednak wam trochę zależy? Mam nadzieję. Postanowiłam, że nie będę zakładać osobnego ask’a na opowiadanie. Jeśli chcecie zadawać pytania bohaterom, to robicie to w komentarzach, a tymczasem zapraszam was po raz kolejny na obejrzenie zwiastunu bloga, oraz mojego prywatnego ask’a byście mieli możliwość zdawania mi nurtujących was pytań.

Buzibuzi :*