13.When I can't breathe I know it's you, got a lump in my throat just thinking of you.

Music on

Dzień wyjazdu nadszedł zaskakująco szybko. Dostałam wolne na równy tydzień, czego się spodziewałam, ponieważ Pan Stevenson jest nadzwyczaj miłym, starszym człowiekiem i nawet wyganiał mnie na chwilę odpoczynku. Współczułam jedynie Amandzie, która zapewne będzie się nudzić bez mojego towarzystwa przez ten cały czas, zupełnie tak, jak ja bym się nudziła bez niej. Kathrin nie miała nic przeciwko, żeby jechać, a najbardziej zaskoczyło mnie to, że Tayler puścił ją bez żadnych wyrzutów i komplikacji. Tak przynajmniej mi powiedziała. Moje uczucia co do wyjazdu były mieszane. Byłam radosna, zadowolona i żądna przygód, a jednocześnie podenerwowana i wściekła. Doskwierał mi o dziwo nawet lekki strach, tylko sama jeszcze nie wiedziałam przed czym. Na myśl, że znowu mam ujrzeć pannę Swift i na dodatek spędzić z nią całe pięć dni, aż ściska mnie w żołądku, bowiem na ostatnim naszym spotkaniu nie zachowała się zbyt inteligentnie. Albo i przed ostatnim, licząc ostatnią imprezę, gdzie była ze swoim WSPANIAŁYM chłopakiem. Mam nadzieję, że czuć ten sarkazm. Słowa, które ostatnio mi wypowiedział, o tym, że byłoby świetnie, gdybym zapoznała się bardziej z Taylor, a nawet ją polubiła, wryły mnie w podłogę totalnie. Czy ten chłystek ma cokolwiek w tej swojej pustej głowie? Pewnie Harry! Będziemy najlepszymi przyjaciółkami! Zabawa jak się patrzy.

            Wszystkie niezbędne rzeczy spakowałam do niewielkiej walizki i wraz z Kathrin wyszłyśmy przed dom, dosłownie od razu po usłyszeniu trąbienia. Przed naszymi oczami stał mini bus, który jak mniemam mieścił około dziesięciu osób i tyle nas właśnie było. Za kierownicą dostrzegłam Liam’a, a tuż obok niego na miejscu pasażera siedziała Danielle, która jak zwykle wyglądała nadzwyczaj pięknie. Za nimi usadowił się Louis ze swoją dziewczyną, następnie Zayn z Niall’em, a na szarym końcu moja ulubiona para. Świetnie!

- Jak się macie dziewczyny? – zapytał nas Tomlinson, który wysiadł właśnie z auta, bowiem był on najbliżej drzwi wejściowych, a w końcu ktoś musiał nam pomóc z bagażem.

- Całkiem dobrze – uścisnęłam go na przywitanie, po czym blondynka obok mnie uczyniła ten sam gest – Ile potrwa droga?
- Myślę, że za jakieś dwie godziny maksymalnie będziemy – uśmiechnął się i ułożył nasze walizki w sporym bagażniku, gdzie widniała pozostała ilość bagaży. Podeszłyśmy do drzwi samochodu i wszyscy uczestniczy powitali nas chórem. Kathrin zajęła miejsce obok Lou i El, a ja miałam do wyboru miejsce obok blondasa i mulata lub koło Taylor i Styles’s. Nie jestem jakąś samobójczynią, więc chyba wiadomo kogo wybrałam.
- Hej Sofi – doszedł mnie chrypkowaty głos za mną.
- Ekhm, cześć- burknęłam, żeby nie dać poznać po sobie złości.
- Chciałbym Ci oficjalnie przedstawić moją dziewczynę, Taylor – uśmiechnął się promiennie, a ja miałam ochotę wybić mu dwie górne jedynki. Chodzi mi oczywiście o zęby.
- Tak. – chrząknęłam – Witaj Taylor – odwróciłam się i obdarzyłam ją sztucznym uśmiechem. Tak ogólnie to nie wiem czemu w ogóle grałam miłą, skoro od razu przy wejściu mogłam ją całkowicie olać. Widać, mam jeszcze w sobie trochę kultury.

- No cześć – odpowiedziała piskliwym głosem – Harry, to ta laska od kawy? – zapytała mrużąc oczy, odwracając się do swojego chłopaka.

- Emm, tak – odpowiedział zakłopotany. Harry Styles pierwszy raz w takim stanie bezbronności. Piękny widok.
- Ohh – odpowiedziała tylko i zmarszczyła brwi, tak jakby się mnie przynajmniej brzydziła. Niech sobie dziewczynka za bardzo nie podskakuję, bo serio nie ręczę za siebie. Oni nie pasują do siebie w żadnym stopniu! No chyba, że pod względem charakteru. Oby dwoje niezbyt błyskotliwi. Tak. Są siebie warci.
- Gotowa na pięciodniową imprezę? – zapytał podekscytowany blondynek, siedzący tuż obok mnie.
- Po to właśnie jadę Hori! – zaśmiałam się – Masz jakieś żelki? – zapytałam po chwili. Uwielbiałam tego typu słodycze. Miały śmieszny smak i nie były aż tak cholernie kaloryczne, jak na przykład czekolada, czy inne tego typu słodkości, które definitywnie nie były na moją przemianę materii.
- Siostro! – krzyknął uradowany i podążył dłonią do małego plecaka – Może nie zawsze mam przy sobie telefon lub portfel, ale żelki zawsze – odparł, na co się zaśmiałam i wzięłam pare do ręki.
- Ej! Dajcie trochę – doszedł nas głos zdesperowanego Malika.
- To moje i Sofii! Kup sobie swoje – odburknął mu Niall. Co jak co, ale walczyć o jedzenie to on potrafił.
- Jesteś Żydem! – popatrzył na niego groźnie, na co ponownie się zaśmiałam.
- Mylisz się. Z natury jestem Irlandczykiem, ale nie będę zły za tą pomyłkę – uśmiechnął się i wziął do buzi jednego gumowego misia na oczach mulatach. Wariat.

- Oj, nie bądź taki Niall – zaczęłam słodko – Proszę Zayn. Dam Ci kilka moich – odezwałam się i wręczyłam mu smakołyki.

- Jesteś dobrą kobietą – westchnął i obdarował mnie uśmiechem.

            Przez kolejne kilkanaście minut byłam pogrążona w rozmowie z moimi partnerami, gdy nagle usłyszeliśmy ciche chichoty tuż za naszymi plecami. Lokowaty szeptał jakieś czułe słówka swojej miłości, a ona obdarowała go muśnięciami. Jednym słowem – obrzydlistwo. Moja cierpliwość była na skraju przepaści, ale przecież nie mogę im kazać przestać, bo w końcu nie jestem w ich gronie nikim szczególnym. Na szczęście jak na zawołanie, odezwał się Lou, który wydaję mi się, że jest jakimś czarodziejem i jakimś cudem zna moje myśli. Hmm, ciekawe.

- Ej, wy tam na końcu. Może troszkę ciszej? Będziecie mieli czas na zadowolenie się sobą. Dostajecie osobny pokój, więc bez nerwów.
- Jesteś taki nieuczuciowy Lou – westchnął lokowaty.
- Zapewne jest bardziej uczuciowy od Ciebie, po prostu nie robi tego na pokaz. – czy ja naprawdę powiedziałam to głośno? Znienacka wszystkie pary oczu spojrzały na mnie i nawet Liam, który był za kierownicą, pokierował swój wzrok na lusterko, by móc mnie dojrzeć.
- Oczywiście, ale co ty możesz o nim wiedzieć, skoro znasz go od miesiąca? –zakpił zielonooki, na co ja mimowolnie się wzdrygnęłam.
- No właśnie. Znam go od miesiąca, a ty od paru lat i zauważam takie rzeczy, które tobie widać umykają, bo jesteś zajęty kimś innym – spojrzałam znacząco na blondynkę. Chyba nie potrzebnie się odzywałam, bo ta rozmowa nie potoczy się najlepiej.
- Chciałem być miły, ale jak widać, dla Ciebie się nie da.
- Miły? – prychnęłam – Błagam Cię Harry! Ty nie potrafisz być miły. Jedyne na co Cię stać, to kpina z tych słabszych od Ciebie. Przepraszam, mój błąd. To ty myślisz, że kpisz ze słabszych, ale rzeczywistość jest całkiem inna, bo to ty właśnie jesteś najsłabszym ogniwem. – skończyłam swój monolog i byłam z siebie naprawdę dumna. Tak serio, to trochę mam niewyparzony język i zdałam sobie z tego sprawę dopiero po chwili, bowiem słowa te nie były nadzwyczaj przyjemne. Zawsze, gdy staję w obronie kogoś, to ja jestem tą najgorszą. Cóż, muszę się do tego przyzwyczaić.

W momencie wypowiedzenia moich słów, wszystkich zatkało, a Harry nie odezwał się już ani razu. Cisza w autokarze była cholernie niezręczna i trwała ona do końca naszej podróży. Czy to ja byłam winna takiej atmosfery? Bardzo możliwe. Teraz zapewne wszyscy żałują, że zaproponowali mi ten wyjazd.

Gdy w końcu dotarliśmy na miejsce, wszędzie dookoła widziałam tylko las, a mój wzrok skupił uwagę głównie na drewnianym, piętrowym domku, którego widok był naprawdę piękny. Na zewnątrz znajdowała się altanka, która mieściła całkiem sporą liczbę osób, oraz miejsce do grillowania. Czyli typowa, wakacyjna kwatera.

- Pokoje są dwuosobowe. – oznajmił Liam, wyjmując wszystkie walizki z bagażnika. – Dwa na dole i trzy na górze. Akurat jest nas do pary, więc chyba nie będzie problemu. – dokończył, obdarowując Danielle szczelnym uściskiem.
- My zajmujemy na górze! – krzyknęła podekscytowana Kathrin. Chwała Bogu, że będę z nią w pokoju, bo inaczej chyba bym nie dała rady. No chyba, że w grę wchodził Niall. Już raz dzieliłam z nim pokój i było dość zabawnie, wiec to nie byłby zbyt duży problem.
- My też! – wyrwał się po chwili Harry, na co spojrzałam na niego z głupią miną. Człowieku! Jak najdalej ode mnie! Najlepiej wystaw sobie namiot na dworze i idź tam ze swoją pięknością. Ah, to by było życie.
- Kto jak woli, ale my z El raczej wolimy dół. Wszędzie blisko – skomentował pasiaty, na co Liam mu przytaknął, więc tym sposobem ostatni pokój na górze należał do Niall’a i Zayn’a. Bardzo dobrze. W razie czego będzie miał mnie kto podtrzymywać, gdy Styles znowu nadepnie mi na odcisk.
- W takim razie, do dzieła – odezwał się ponownie Payne i wszyscy razem weszliśmy do środka, zajmując przydzielone pokoje. Pomieszczenie, które wybrałyśmy z Kathrin, było dość przytulne i bardzo nam spasowało. Ściany były pomalowane na kolor pomarańczowy i co najlepsze, były w nim dwa osobne łóżka. Tym lepiej dla nas, bo gdy Kat tylko zaśnie, potrafi się bardzo wiercić. Pokój był dość ‘normalny’ jeśli można by to tak ująć. I dobrze, bo lubiłam prostotę, a przebywanie w niezwykle nowoczesnych pomieszczeniach trochę mnie przerażało. Nie byłam przyzwyczajona do tego typu warunków, więc można by rzec, że czułam się jak w domu.

Music on

Rozpakowałyśmy swoje rzeczy, by poukładać je w obszernej szafie. Blondynka po chwili postanowiła zajrzeć do pokoju chłopców, którzy byli za ścianą, natomiast ja zostałam sama, więc postanowiłam wziąć prysznic. Łazienka znajdowała się w pokoju, więc miałyśmy tą swobodę, że podczas kąpieli nie wejdzie nam nikt nieproszony. Po szybkiej kąpieli, ubrałam na swoje ciało białą bieliznę i wróciłam do pokoju, by znaleźć coś wygodnego do ubrania. Gdy wybrałam dla siebie różową bluzę z napisem „I love cats”, szare dresy i różowe emu, które na szczęście nie były ocieplane, bo możliwe, iż mogłabym się zagotować; usłyszałam ciche chrząknięcie w drzwiach. Zrobiłam duże oczy i automatycznie spojrzałam w tamtym kierunku, gdzie stał nie kto inny jak Harry.

- Ładnie Ci w samej bieliźnie. Powinnaś częściej pokazywać ciało– zakpił, a moja mina była zagubiona i zdenerwowana.
- Puka się! – oznajmiłam, zakrywając się bluzą. Tak Sofio, to na pewno coś Ci da.
- Wybacz. Przyzwyczajenie. – westchnął, tupiąc nogą o podłogę. Ma jakieś tiki, czy jak?
- Mógłbyś stąd wyjść? Chciałabym się przebrać.
- Nie – odparł bez żadnych emocji.
- W takim razie odwróć się – powiedziałam nadzwyczaj spokojnym tonem, choć moja cierpliwość naprawdę dobiegała końca.
- Dobrze, dobrze, nie bulwersuj się tak – zaśmiał się i odwrócił, chociaż i tak wiedziałam, że podgląda. W szybkim tempie ubrałam na siebie przygotowane ubrania, a gdy odwróciłam głowę, widziałam, że ten już stoi do mnie przodem. Zapewne widział wszystko, ale mam to gdzieś.

- Czego? – powiedziałam ostrym tonem, a uśmiech na jego twarzy robił się coraz większy.

- Zdenerwowałaś mnie dzisiaj w busie – podszedł bliżej, a ja z każdym jego krokiem, cofałam się w tył, lecz w końcu poczułam brzeg łóżka przy tyle kolan.
- To straszne. Zdenerwowałam Cię? – powiedziałam robiąc smutną minę – Nie chciałam Harry. Wybaczysz mi tą gafę?
- Czy ty ze mną pogrywasz? – zapytał podnosząc brew i stojąc już naprawdę blisko.
- Ja? To ty wszystko zacząłeś. Ja jestem tylko Twoją rywalką – uśmiechnęłam się zachęcająco, a po chwili mogłam poczuć jego ciepły oddech na szyi.
- Podoba mi się Twoja zaborczość- skomentował, muskając nosem moją skórę.
- Za to ty w ogóle mi się nie podobasz.
- No oczywiście, że nie – prychnął i złożył na mojej szyi delikatny pocałunek.
- Zostaw mnie Harry! – podniosłam głos, a ten automatycznie się oddalił. Dobrze, że nie jest jeszcze głuchy, bo ślepy to na pewno.
- Czemu tak reagujesz? – zapytał, lustrując moją twarz.
- Na Twoje zaloty? – zakpiłam – A jak mam reagować? Chciałbyś, żebym rzuciła się na łóżku i powiedziała „Bierz mnie Harry! Jestem cała Twoja!”? – zaakcentowałam ostatnie słowa, odrywając je jako scenkę filmową. Chyba powinnam zostać aktorką.
- Tak byłoby o wiele prościej.
- Chyba dla Ciebie. Idź do pokoju naprzeciwko, Twoja blondi na pewno będzie chętna.

- Masz rację. – uśmiechnął się lekko i westchnął, na co się zdziwiłam – Po co mam latać za czymś gorszym – powiedział mi do ucha – brzydszym – szepnął ponownie – i beznadziejnym, skoro mam coś o wiele lepszego? – uśmiechnął się ironicznie, a w moich oczach pojawiły się łzy. – Ohh, ranię Twoje uczucia? – zapytał spoglądając w moje zaszklone tęczówki – To straszne. Nie chciałem Sofi. Wybaczysz mi tą gafę? – zawtórował moje słowa, a ja patrzyłam się tylko w jeden punkt przed sobą, żeby tylko nie spojrzeć na jego twarz.

- Wszystko w porządku Sofi? – doszedł mnie głos przyjaciółki, która zdążyła już przyjść od chłopaków. Serio Kathrin? Nie mogłaś zrobić tego parę chwil wcześniej? Chociaż może to i lepiej? Przynajmniej teraz wiem, jakim Harry jest skurwysynem. W sumie wiedziałam o tym wcześniej, ale teraz pobił wszelkie rekordy braku człowieczeństwa.
- Tak, wszystko okej. Przyszedłem powiedzieć, że za pół godziny rozpalamy ognisko, więc bądźcie gotowe – chłopak automatycznie zmienił swój ton głosu na przyjazny. Nie spojrzałam już na niego ani razu, a gdy tylko wychodził, odwróciłam się tyłem, by blondynka nie widziała w jakim jestem stanie.
- Co się stało? – zapytała podbiegając do mnie. Przed tą dziewczyną rzeczywiście nic się nie da ukryć. – Płakałaś? – prawie, że krzyknęła, a ja uciszyłam ją, przykładając palec do jej ust.
- Nie! Po prostu mam coś z soczewkami. – chrząknęłam i spojrzałam na jej twarz. Zmarszczyła brwi i studiowała moje oczy i przez chwilę myślałam, że dała się nabrać, ale oczywiście nic z tego.
- Nie jestem głupia Sofi! Mów w tej chwili! Co ten kretyn Ci znowu nagadał?
- Naprawdę nic Kathrin. Dam sobie radę – wyminęłam ją, ale po chwili poczułam uścisk na ramieniu.
- Nie ręczę za siebie jeśli mi tego nie powiesz – wzdrygnęłam się na jej słowa, ale wiedziałam, że jest moją przyjaciółką i po prostu chce mi pomóc. Tylko w tej sytuacji, to nawet nie ma jak pomóc.
- Oprócz tego, że nazwał mnie gorszą, brzydszą i bardziej beznadziejną od Taylor, to ogólnie świetnie nam się powodzi – uśmiechnęłam się przez łzy, a ta nie czekając dłużej, wtuliła mnie w swoje ciało.
- Nawet nie miej czelności brać sobie słów tego idioty do serca! Widać, że mu się podobasz, a ten cały związek z Taylor to kpina, a on po prostu chce, żebyś była zazdrosna, oczerniając Cię z góry do dołu, tylko przez to, że nie chcesz mu się oddać. Zna Twoje słabości i chce Cię tym sposobem urazić i zranić. Pierdolony gnojek! Nie ręczę za siebie jak go spotkam na drodze! – krzyknęła znowu, a ja tylko westchnęłam, bo wiedziałam, że nie dam rady jej uciszyć.
- Nie Kathrin – zaczęłam - Nie możesz puścić pary! Chyba, iż chcesz, żeby dręczył mnie dalej, tym
razem dlatego, bo jestem zasraną skarżypytą i nie radzę sobie z problemami! Obiecaj, że nic nie powiesz – powiedziałam patrząc na jej twarz, w której widać było wyraźną odmowę – Obiecaj!
- Okej! Obiecuje! Ale jeśli przypadkiem uderzę go jabłkiem w łeb, albo wyleje na niego kawę, to nie będziesz zła?
- Nie – uśmiechnęłam się lekko, na co ona odwzajemniła gest.
- Dobrze. Chodźmy na tego grilla, bo serio zaczną coś podejrzewać, a przecież tego właśnie nie chcesz –zaakcentowała ostatnie słowa, a ja przytaknęłam.

            Obie z blondynką wyszłyśmy przed dom, gdzie rozpalane było ognisko, a głównymi organizatorami byli Liam z Louis’em. Eleanor z Danielle robiły sałatki, Niall z Zayn’em przygotowywali kiełbaski, a Harry z Taylor siedzieli przytuleni w altance. Nic nowego. Poczułam na sobie kpiący wzrok lokowatego, ale nawet nie spojrzałam w jego kierunku, bowiem nie miałam ochoty znów się denerwować.

- Sofi! Serce ty moje! Gdzieś ty była przez resztę mojego życia? – doskoczył do mnie uradowany blondynek, a ja nie miałam zielonego pojęcia o co mu może chodzić.
- Co masz na myśli Niall?

- Uwielbiam koty! Kupimy sobie własnego?– zapytał, spoglądając na moją koszulkę, a ja tym samym skierowałam głowę w dół, by zobaczyć widniejący na niej napis. ‘I love cats’. No tak. Teraz już wszystko było jasne. Co prawda kupiłam tą bluzę, bo po prostu mi się spodobała, a nie dlatego, że pałałam jakąś ogromną miłością do kotów, bo szczerze mówiąc to wolę psy, ale tego już nie musi wiedzieć. Zapewne obraziłby się lub zwyzywał. Chociaż nie. Niall to nie Harry.

- Jasne blondasu, zawsze o tym marzyłam – zaśmiałam się, a on objął mnie ramieniem i skierował w stronę małych, drewnianych ławeczek, które były przymocowane obok rozpalonego ogniska.
- Jedzonko niedługo będzie gotowe. Jesteśmy profesjonalistami Liam! – odezwał się pasiasty, przybijając piątkę swojemu towarzyszowi.
- A tamten robi coś, poza mizianiem się z chudą? – zapytał tym razem Zayn, a ja automatycznie zaśmiałam się na te słowa.
- Myślałby kto, że tacy zakochani – skomentowała Eleanor, siadając obok mnie – Nie trawię tej laski – burknęła i spojrzała na mnie znacząco.
- Nie ty jedna El! – odparła Danielle, kucając naprzeciwko nas.
- Czy ona też musiała tu przyjechać? – zapytał zdruzgotany Horan.
- No, niestety ma do tego takie same prawa jak ja z Danielle, więc to było nieuniknione – odezwała się Calder, a brunetka jej przytaknęła.
- Już wolałbym tu siedzieć z Justin’em Bieber’em, niż z nią – skomentował blondas, a my spojrzałyśmy na niego z głupim wyrazem twarzy.
- Przecież ty kochasz Justin’a, Niall – odparła dziewczyna Liam’a.
- No właśnie, dlatego mówię, że wolałbym jego – powiedział, nie zwracając uwagi na nasze miny. Pokręciłyśmy z uśmiechem głowami, a już po chwili doszli do nas pozostali, częstując jedzeniem z grila. Po krótkiej chwili dołączyła również zakochana dwójka, usadawiając się naprzeciwko mnie.
 - Sofi, czemu nie jesz? – zapytał siedzący obok mnie blondasek, który zajadał już trzecią kiełbaskę.
- Nie jestem głodna – westchnęłam, odkładając pusty talerzyk.

- Oho! Pewnie dietka. – skomentował Harry
– Czas najwyższy – uśmiechnął się z satysfakcją, a zaraz po nim usłyszałam chichot jego dziewczyny. Poczułam ogromną gulę w gardle. Po raz kolejny znalazł mój słaby punkt. Po raz kolejny zdenerwował mnie do granic możliwości i po raz kolejny sprawił, że łzy zaczęły się zbierać w moich oczach. NIE MOŻESZ PŁAKAĆ SOFI! NIE TERAZ! – mówiła mi moja podświadomość, która o dziwo jakoś na mnie wpłynęła.

- Pojebało Ci się chyba w głowie Styles – odburknął mu Malik, patrząc to na mnie to na lokowatego.
- Jeśli jeszcze raz powiesz coś w tym stylu, to naprawdę nie ręczę za siebie – odezwała się po nim Kathrin.
- Jestem po prostu szczery – zaśmiał się ironicznie, a ja automatycznie wstałam.
- Pójdę się położyć, nie czuję się najlepiej. Życzę smacznego. – wyminęłam pozostałych i zaczęłam iść w stronę domku, a następnie zamknęłam się w pokoju, by opaść na wygodne łóżko. Nie krępując się zupełnie, wybuchłam głębokim płaczem, zakrywając przy tym usta poduszką, by przypadkiem nikt mnie nie usłyszał. Dlaczego taki jest? Czy na każdym kroku musi mi dogryzać? I co ja mu takiego zrobiłam? Czy ten wyjazd okaże się najgorszym w moim życiu? Chciałabym wiedzieć.

***

Przepraszam, przepraszam, przepraszam! Głównie za to, że robię z Harry’ego takiego cholernego dupka, którym w rzeczywistości zapewne nie jest, ale o to tu właśnie chodzi. Nie martwcie się, bo przyjdzie również czas na te miłe chwile.. Tak myślę :D. W każdym razie dziękuje za wszystkie komentarze, wizyty i obserwujących. Jesteście cudowni!

Chciałam was zachęcić do obejrzenia zwiastuna nowego bloga, który rusza już niebawem i którego również będę pisać z Horanową. Możecie znaleźć go pod tym adresem <klik>. Mam nadzieję, że wam się spodoba!

Kocham was!

Buziaki :*