16.You could be my luck, even if the sky is falling down, I know that we'll be safe and sound.

Music on

Opalanie w końcu dobiegło końca, a ja byłam czerwona jak mały burak. Na szczęście mam tego typu karnację, że moja zaróżowiała opalenizna szybko zmieni się w brązową. Chociaż jeden powód do dumy. Wraz z Kathrin zeszłyśmy szybko po drabinie i poszłyśmy do środka, gdzie reszta chodziła po domu szukając wszystkiego, a zarazem niczego, natomiast ta druga część, pakowała potrzebne rzeczy na owy biwak, który wymyślił jakże pomysłowy Nialler. Blake pobiegła w stronę naszego pokoju, zapewne zająć naszą wspólną, prywatną ubikację, więc ja skierowałam się do toalety na górze, która była ‘publiczna’, jeśli można tak to uwzględnić, by jak najszybciej wziąć zimny prysznic, który zapewne mocno mnie ukoi. Rozebrałam się ze stroju i weszłam do kabiny, gdzie po chwili mogłam porwać się ubogiej przyjemności. Tego mi teraz trzeba było najbardziej. Przynajmniej może moja skóra nabierze w końcu stonowanej barwy. Po skończonej kąpieli, rozczesałam mokre włosy, nie susząc ich nawet, a swoje ciało opatuliłam szczelnie białym ręcznikiem. Oczywiście nie mogłoby się obyć bez tego, że zapomniałam wziąć bielizny, wiec mając nadzieje, że szybko czmychnę do pokoju obok, otworzyłam drzwi i wpadłam na kogoś z dość dużą siłą, czego efektem było mocne wpadnięcie na pobliską ścianę. Zawyłam cicho z bólu, bowiem moje opalone plecy, były dla mnie w tym momencie wielką zakazą. Spojrzałam na sprawcę owego zdarzenia i dostrzegłam Harry’ego, który kurczowo trzymał się swojej brody. Zapewne uderzyłam w niego właśnie w to miejsce.

- Twoja szczęka jest cała? – zapytałam, patrząc na niego ze współczuciem.

- Chyba strąciłem dolne zęby – zaśmiał się, na co odwzajemniłam gest.

- Pokaż – odezwałam się, zbliżając się do niego na niebezpieczną odległość, co było całkowicie nieświadome. Złapałam go za dolną wargę, lekko ją podwijając w dół, by ujrzeć jego idealnie proste, białe uzębienie. Jak można mieć tak idealne zęby?

- Wszystko okej. Poza tym, że zgubiłeś gdzieś dwie jedyni – uśmiechnęłam się szeroko, na co on spojrzał na mnie TYM wzrokiem, przejeżdżając językiem po opuszku mojego palca, który znajdował się w zasięgu jego warg. Moje serce zaczęło bić zdecydowanie szybciej, a iskry w mózgu, były oznakami szczęścia. Ale dlaczego? Dlaczego czułam się przy nim tak wyśmienicie? Przecież jeszcze kilka dni temu nienawidziłam go z całego serca, a teraz? Co mam zrobić, żeby te uczucia uciekły?

Patrzyliśmy na siebie przez długi czas. Sama nie wiem ile minut minęło, ale nie chciałam, żeby ktokolwiek nam przerwał tę słodką udrękę. Lokowaty niespodziewanie zbliżył się jeszcze bardziej do mojej twarzy i nawet nie wiem kiedy, wbił się w moje usta. Swoje dłonie ułożył na moich rozgrzanych policzkach, a ja swoje położyłam na jego umięśnionych plecach, które mogłam poczuć przez cienki jedwab koszulki. Bałam się, strasznie się bałam. Najbardziej tego, że znienacka może wyskoczyć ktoś niespodziewany i zobaczyć całą tą sielankę. A co, jeśli byłaby to Taylor? Co wtedy zrobiłby Harry? Pobiegł za nią, mówiąc, że to nic nie znaczyło i że to ja pocałowałam go niefortunnie, czy może w końcu powiedziałby prawdę? Moje myśli krążyły po głowie z niewiarygodną szybkością, ale wszystko na czym chciałam się skupić, to jego usta, opatulające moje wargi. Całował wyśmienicie. Bez jakichkolwiek przeciwwskazań. Jego język po chwili znalazł otwór do wnętrza moich ust i znalazł drogę do celu. To było coś niewiarygodnego. O wiele bardziej intymnego, niż nasz pierwszy pocałunek. Modliłam się w duchu, aby mój ręcznik nie zsunął się po chwili z mojego ciała. Wtedy mogłoby się zrobić zdecydowanie bardziej niezręcznie. Po paru chwilach, oderwaliśmy się od siebie, by choć trochę nabrać powietrza. Nasze oddechy były całkowicie nierównomierne, ale wzrok pozostawał ten sam. Pożądliwy, ciepły i radosny. Boże. Jak to możliwe, że to wszystko tak się toczy? Przecież nic mnie nie łączy z tym chłopakiem, powiedzmy sobie prawdę w oczy, więc czemu tak bardzo nas do siebie ciągnie? No przynajmniej mnie. Nie wiem jak on. Może chce się tylko zabawić jedną, głupiutką dziewczynką, która na początku grała twardą, lecz teraz jej serce mimowolnie mięknie na jego widok?

- To … - zaczął chłopak.

- Nie powinno się nigdy wydarzyć – westchnęłam, uwalniając twarz z jego uścisku.

- Co? – zapytał zdezorientowany, marszcząc brwi.

- A co? Twoim zdaniem to było w porządku? Bo jeśli tak, jesteś fatalnym chłopakiem – zaśmiałam mu się w twarz i minęłam.

- Dlaczego taka jesteś? – zapytał, chwytając mnie za ramię, obracając tym samym znowu w swoją stronę.

- Po prostu odpuść Harry. Jesteś w związku i niech tak pozostanie – zakończyłam swój monolog i wyrwałam ponownie z jego uścisku. Odwróciłam się na pięcie, i trzymając kurczowo za ręcznik na swoim ciele, weszłam do swojego pokoju, zamykając po tym drzwi. Uświadamiając sobie, że Kathrin wciąż przebywa w toalecie, zsunęłam się po drzwiach pomieszczenia, chowając tym samym twarz w dłoniach. Parę kropli łez spłynęło po moich policzkach, pokazując tym samym słabość, od której niestety nie mogłam się momentami odgonić. Tak, byłam słaba. Najbardziej na serce drugiego człowieka. Moje życie wiele razy nie potoczyło się po mojej myśli. Teraz nie może tak być. Nie pozwolę, żeby Harry zniszczył wszystko, co budowałam tak długo. Ale co jeśli on jest jedyną nadzieją, na całą moją przyszłość?

            Spakowawszy wszystkie potrzebne rzeczy do niedużej torby, uznałam, że raczej niczego nie zapomniałam. W sumie, chyba nie wiele mi było potrzeba. Wykąpałam się wcześniej, bowiem w samym środku lasu, raczej nie znajdziemy godnego prysznica lub wanny z hydromasażem. Wzięłam również ciepłą bluzę, na wypadek, gdyby zrobiło się chłodniej oraz spray na komary, których w lesie jest zapewne multum, a ja nie mam zamiaru wyglądać jak jeden, wielki bąbel. Nałożyłam na siebie białą bluzkę, z napisem ‘CRAZY MOFOS’,

którą zrobiłam na zamówienie, specjalnie, aby sprawić radość naszemu kochanemu Horan’owi, do tego krótkie szory oraz białe conversy. Nie wiem czy będą tak idealnie białe, gdy wrócę z tej dziczy, ale cóż, raz się żyję.

- Gotowa? – zapytała mnie blondwłosa, zamykając na suwak swoją torbę.

- Gotowa. Mam nadzieję, że przeżyjemy – odpowiedziałam z nadzieją, na co dziewczyna się zaśmiała.

- Byłam już na paru biwakach. To fajna sprawa. Co prawda nie byłam z nimi, tylko trochę z bardziej odpowiedzialnymi ludźmi, ale chyba nie będzie najgorzej.

- Obyś miała rację – uśmiechnęłam się zachęcająco i po chwili wraz z przyjaciółką, wyszłam z pomieszczenia, gdzie akurat w tym samym momencie, swoje pokoje opuścili Niall z Zayn’em oraz Harry z… nikim innym? Harry bez Taylor? O co tu chodzi?

- A gdzie twoja dziewczyna Styles? – zapytał uśmiechnięty Niall. Czy jego kąciki ust kiedykolwiek są w dole?

- Chyba za długo siedziała na słońcu i ma gorączkę. Nie chce iść. – oznajmił obojętnie, patrząc tylko w moją stronę. Tak, masz rację. Najlepiej rzuć się na mnie, a wtedy nikt się nie skapnie, że coś jest nie tak.

- Oh – wymsknęło się Kathrin – Nie zostajesz z nią?

- Em.. – zawahał się – Chciałem, ale mówiła, żebym szedł z wami. Napaliłem się na ten biwak i chcę spędzić trochę więcej czasu z moimi przyjaciółmi – uśmiechnął się niepewnie na zakończenie, a ja wiedziałam, że to nie wróży nic dobrego.

- Sofi!! – krzyknął znienacka blondyn, na co aż sama podskoczyłam ze strachu. – Jestem z ciebie dumny! Jesteś prawdziwym ‘crazy mofo’ – podszedł do mnie i objął ramieniem.

- Dzięki Niall, doceniam. Mam nadzieję, że cię uszczęśliwiłam.

- I to jak! Nawet masz te same conversy co ja. Siostro! – pocałował mnie w policzek, na co uśmiechnęłam się szeroko.

- Nie no, nawet jesteście do siebie podobni – zaśmiała się Kathrin, a ja spojrzałam na nią z pod byka.

- Oszczędź dla siebie ten sarkazm kochaniutka – powiedziałam patrząc na nią z powagą, i nie czekając dłużej, wraz z resztą, udaliśmy się na dół, gdzie pod naszym mini wanem, czekali już na nas pozostali.

Siedziałam obok Eleanor i Louis’a, rozmawiając głównie o ich związku. Opowiadali mi o tym jak się poznali, ile już razem przetrwali, i co musieli przezwyciężyć, żeby wciąż się tak bardzo kochać. Szczerze? Byłam pod ogromnym wrażeniem ich relacji. Pasowali do siebie niemalże perfekcyjnie, a ich miłość naprawdę nie znała granic. Najlepsze było to, że wcale nie robili tego na pokaz, czy z przymusu. Po prostu byli w sobie bezgranicznie zakochani. Czasami zastanawiałam się, czy taka miłość rzeczywiście istnieje, ale patrząc na mojego przyjaciela i jego cudowną dziewczynę, widzę, że rzeczywiście to wszystko ma sens.

            W pewnym momencie spojrzałam za siebie i ujrzałam twarz Harry’ego, który zawzięcie rozmawiał o czymś z Zayn’em. Gdy poczuł, że ktoś go obserwuje, mimowolnie odwrócił się w moją stronę, obdarzając mnie niepewnym wzrokiem. Zapewne nie wiedział, czy moje słowa, które wypowiedziałam wcześniej w jego stronę są aktualnie, czy może zmieniłam zdanie. By upewnić go w tej kwestii, popatrzyłam na niego obojętnie, i odwróciłam wzrok. Znowu dałam się złapać. Ale cholera, jak mogę na niego nie patrzeć, kiedy jest tak blisko mnie. Kiedy chcę wiedzieć co robi, z kim rozmawia i o czym. Chcę go mieć przy sobie cały czas. Ale czy ja aby na pewno nie zwariowałam?

Musicon

            Kiedy zajechaliśmy na miejsce, było po godzinie osiemnastej, a słońce powoli zachodziło za horyzont, przez co można było dostrzec naprawdę piękny widok. Było ciepło i przyjemnie, i choć atmosfera nie była całkowicie komfortowa –czyt. Ja i Harry – to bardzo się cieszyłam, że jestem tutaj właśnie z tymi ludźmi.

            Znienacka usłyszeliśmy wycie jakiegoś zwierzęcia, więc każdy z nas, automatycznie spojrzał po sobie lekko wystraszony, a niektórzy nawet bardzo wystraszeni, jak np. Louis Tomlinson. Mówiłam, że kiepski z niego bohater.

- Co to było? – zapytał, spoglądając wielkimi oczami na swoją dziewczynę, która patrzyła na niego z miną głupka. W tym momencie jedynie na co miałam ochotę to wybuchnąć śmiechem.

- No, już! Bój się. Zjedzą Cię calineczko – powiedziała Calder z odrazą w głosie.

- Nie śmiej się. Oglądałem takie coś w filmach. To nie jest zbyt bezpieczne – odezwał się tym razem Zayn.

- On mówi prawdę – przyznał mu rację Niall – Takie rzeczy dzieją się naprawdę.

- Widzę, że zapowiada się długa, zabawna noc – westchnęłam, na co dziewczyny przytaknęły. Naprawdę wzięłyśmy sobie odpowiednią ochronę w sam środek lasu. Gratulacje dla nas.

- Dobrze, że jesteśmy autem. W każdej chwili możemy do niego pobiec – odezwał się tym razem Liam, jakby znalazł idealne wyjście z sytuacji. Danielle zerknęła na niego współczującym z głupoty wzrokiem, i podeszła do mnie.

- Dzięki, że uświadomiłaś mi o inteligencji mojego chłopaka – powiedziała do mojego ucha, na co się zaśmiałam.

- Polecam się na przyszłość.

- Dobra ludzie, nie róbmy afery. Rozłożymy namioty, rozpalimy ognisko, upieczemy pianki i ogólnie zrobimy to, co robimy się na takich właśnie biwakach – odezwał się tym razem Harry. Jestem wręcz zdumiona, jak bardzo zaskoczył mnie swoją sympatią i rozumem. Chyba jest jednak dla niego jakaś szansa.

- W końcu gościu, który mówi z sensem – westchnęła Kathrin, zajadając się jak gdyby nigdy nic chipsami i szperając coś w telefonie. Tu nie ma zasięgu ślicznotko!

- Okej. Mamy dwa namioty pięcioosobowe – powiedział Liam, rozpakowując cały nasz ekwipunek.

- Świetnie. A więc pary razem, single razem – odparł dumny Horan. Czy on tak naprawdę strasznie się cieszy, że jest singlem?

- Nie, żeby coś, ale mamy tu tylko dwójkę singli Niall – uśmiechnęłam się do niego grzecznie.

- Emmm, zapewne chodziło mu o to, że nasza piątka, czyli ja, ty, Niall, Kathrin oraz Zayn, będziemy razem, ze względu iż nie ma tu naszych, em… partnerów – odpowiedział szybko Harry. Nie no co ty loczku, naprawdę nie miałam o tym pojęcia. Dzięki, że mnie oświeciłeś, a tak na marginesie, naprawdę daj po sobie bardziej poznać, że nie chcesz bym była sama w namiocie z którymś z chłopaków.

- Zniszczyłeś mój nikczemny plan Haroldzie. Nigdy Ci tego nie wybaczę – odezwał się tym razem zbuntowany Niall.

- A jaki był to plan? – zapytałam, patrząc na niego podejrzliwie.

- No wiesz. Chciałem pokraść całe jedzenie i zamknąć się z tobą szczelnie w namiocie, żeby zrobić ucztę – powiedział, nachylając się do mnie tak, aby nikt inny nie słyszał jego sekretu, ale chyba marnie mu to wyszło.

- Oh, w takim razie ja też jestem zbulwersowana –

popatrzyłam na niego z powagą, a po chwili spojrzałam rozbawiona na Harry’ego. Chłopak przed dłuższy czas mnie obserwował, i gdy zobaczył mój uśmiech, w końcu sam nie wytrzymał i odwzajemnił mój gest. Czy mi się wydaję, czy znowu nasza relacja wraca do normy? Ale nie do tej normy, normy, czyli kłótnia, dogryzki i nienawiść, lecz dobrej normy. Miłe słówka, komplementy i em.. pocałunki? Nie! Definitywne NIE.

- Niall. Idź nad jezioro i zobacz czy Cię tam nie ma – powiedział do niego lokowaty, klepiąc po ramieniu.

- Zabawne Styles, naprawdę zabawne. Żarcik Ci się trzyma.

- Hej, jest tutaj jakieś jezioro? – zapytałam zaskoczona, a jednocześnie podekscytowana tą myślą. Szkoda, że nie wzięłam kostiumu.

- Tak – przytaknął Zayn – Jakieś dziesięć minut pieszo z tego miejsca.

- Chcę to zobaczyć! – odezwałam się z uśmiechem na ustach.

- Pokażę ci! – wyskoczył znienacka Styles. Boże, proszę, niech ktoś z nami jeszcze pójdzie, bo inaczej będzie wyglądało to źle. Naprawdę źle. W końcu nas zdemaskują. Proszę, proszę.

- Ja też chcę iść! – krzyknął Horan, który jak zawsze był moim zbawienie. Czy to nie podejrzane, że to zazwyczaj on jest przerywnikiem moich pogadanek i ‘igraszek’ z Harry’m? Nie mam pojęcia, ale wiem tyle, że jestem mu po części za to bardzo wdzięczna. Po minie lokowatego, widziałam, że nie jest mu to zbytnio na rękę, ale ja nie protestowałam w zanadrzu. Pozostali stwierdzili, że wszystko przygotują, a gdy wrócimy, to już na gotowe.

            Droga ciągnęła się dość długo, i z dziesięciu minut, zrobiło się jakieś trzydzieści. Nie wiem czy był to dobry znak, ale mam nadzieję, że wrócę cała i zdrowa, a nie zjedzona przez tutejsze wilki.

- Czy my aby na pewno się nie zgubiliśmy? – zapytałam lekko zdezorientowana, mając nadzieję, że nie zdenerwuje ich za bardzo moim gadaniem.

- Wydaję mi się, że to dobra droga – powiedział zakłopotany Harry.

- Wydaję Ci się? – zapytałam już lekko zdenerwowana. Zginiemy. Wszyscy zginiemy.

- Wybacz, ale nie byłem tu tyle razy, żeby znać drogę na pamięć.

- Świetnie, po prostu świetnie – westchnęłam – Czy wziął ktoś latarkę? – zapytałam ponownie, mając nadzieję, iż ktoś jednak to zrobił, ale przecież nadzieja matką głupich.

- Czy wyglądam ci na kogoś, kto pomyślałby o latarce? – Niall popatrzył na mnie z miną głupka.

- Chcę Ci powiedzieć, że sprawiasz, iż coraz mnie wierzę w twój wysoki poziom inteligencji – powiedziałam do niego, uśmiechając się ironicznie.

- Co to miało znaczyć?

- Nic Niall, nic. Po prostu idźmy – powiedziałam już naprawdę zła i zdezorientowana. Dlaczego okazałam się taka głupia i nie poprosiłam Zayn’a, żeby to jednak on był naszym przewodnikiem? Zrobiłam błąd i teraz za to płacę. Czas na modlitwę.

- To jest chyba dobra droga – odezwał się po chwili milczenia lokowaty.

- Jasne. Mówiłeś to już jakieś dziesięć minut temu i wciąż idziemy bez celu – odpowiedziałam, spoglądając na niego złowieszcze.

- Taaaak – zawahał się – Ale tym razem to na pewno dobra droga.

- Niby skąd to wiesz?

- Popatrz – odpowiedział, spoglądając gdzieś przed siebie, a gdy wyszłam zza krzaków, które grodziły nam całą drogę, ujrzałam jeden z najpiękniejszych widoków, jakie kiedykolwiek miałam okazję zobaczyć.

- Jest pięknie – powiedziałam zachwycona, uśmiechając się do Harry’ego.

- Chodźmy bliżej – odezwał się schodząc z niedużej, lecz stromej górki. Dobrze, że założyłam trampki, bo inaczej średnio to widzę. Z pomocą chłopaka, zwinnie zeszłam w dół, gdzie w końcu z mniejszej odległości, mogłam ujrzeć to cudowne miejsce. Woda była wręcz przezroczysta, a gdy tylko dotknęłam ją ręką, okazała się również dość ciepła. Zapewne została już nagrzana przez codzienne słońce, które świeciło dość mocno przez ostatnie dni. Chłopak stał tuż obok mnie, i również przypatrywał się temu pięknemu widokowi. Teraz wiedziałam, że jestem w odpowiednim miejscu, z odpowiednią osobą. Ale czy nie myślałam sobie czasem zbyt dużo?

***

Witajcie moi kochani!

Powiem szczerze, że rozdział naprawdę mi się podoba. Jest taki zabawny i zupełnie inny od pozostałych jak myślicie? Myślałam, że nie skończę go dzisiaj, ale jakoś mi się udało.

Bardzo was proszę, żebyście nie pytali mnie już kiedy następny, bo naprawdę nie wiem. Wyjeżdżam za tydzień nad morze, wiec przed tym terminem, na pewno coś się jeszcze pojawi, bo nie zostawię was w niewiedzy na całe dziesięć dni, nie ma takiej opcji!

W każdym razie mam nadzieje, że was zadowalam i nie jesteście zawiedzeni.

KOCHAM WAS Z CAŁEGO SERCA!