21.I wanna be with you I wanna feel your love I wanna lay beside you I can not hide this even though I try.

SOFIA

Music on

Szłam z Harry’m za rękę w nieznanym mi dotąd kierunku, lecz gdy w końcu wyszliśmy zza rogu, znaleźliśmy się w znanej mi już dotąd alejce, przez którą przechodziłam dzisiejszego dnia, tyle, że tym razem, była ona o wiele ciemniejsza, z racji tego, że nastąpił już wieczór.

- Gdzie mnie prowadzisz szaleńcze? – zapytałam, chichocząc cicho, zapewne dlatego, iż wypiłam już parę kieliszków szampana, a ten rodzaj alkoholu zawsze działał na mnie w mocniejszy sposób.

- Mówiłem ci, że mają tu duże toalety. Nie sądzisz, że w końcu czas je wypróbować?

- Na główkę ci padło – skomentowałam, zatrzymując nas znienacka, ale mój opór nie był tak silny jak przypuszczałam i w szybkim tempie, Harry znowu miał nade mną władzę i ciągnął do swego celu.

- Po prostu, gdy widzę cię w tym stroju, nie potrafię trzymać pewnej rzeczy w zamknięciu – odwrócił się do mnie szybko, muskając przelotnie moje usta – Wiesz o co mi chodzi, prawda?

- Czy wyglądam ci na kogoś mało inteligentnego? – zapytałam marszcząc brwi, na co ten popatrzył na mnie z wahaniem jakby zastanawiał się czy pytam serio i odpowiedź dla niego była całkowicie oczywista i wiadomo chyba co oznaczała. Gnojek. – Dobrze, nie odpowiadaj – westchnęłam ciężko, gdy znienacka stanęliśmy przed drzwiami męskiej ubikacji. Chłopak rozejrzał się dookoła i gdy wszedł po cichu do toalety, dał mi znać, że nie ma w niej nikogo.

- Czy nie mówiłam ci już kiedyś, żebyś następnym razem znalazł jakieś godniejsze miejsce do uprawiania seksu? – zapytałam pośpiesznie, gdy oparł mnie o blat, w którym wbudowane były osobne umywalki.

- W końcu nazywasz seks po imieniu. Jestem pod wrażeniem – szepnął w moje usta, po czym zaczął je natarczywie całować. Szybko i namiętnie. Nie powiem, żeby mi to nie pasowało. Kochałam z nim absolutnie każdy rodzaj pocałunków. Te wolne i ekspresowe, delikatne i zadziorne, słodkie i pasjonujące. Ten natomiast należał do innego rodzaju. Był przepełniony brutalnością, w dobrym znaczeniu tego słowa i seksapilem. Absolutnym pożądaniem. Po chwili miałam wrażenie, że zacznie mnie rozbierać na całej wizji, gdzie bez problemu ktoś mógłby wejść i zobaczyć całe to przedstawienie.

- Harry, kabina! – powiedziałam uwalniając się z jego uścisku, dysząc jeszcze głośno, na co on obejrzał się po czterech oddzielnych drzwiach i zaprowadził mnie na ich koniec. Zamknął je i znów wbił się w moje wargi, pozostawiając na nich mokre ślady swojego języka.

- Z przykrością wyznaję, że dziś obejdzie się bez gry wstępnej – sapnął, na co ja zachichotałam cicho.

- My nigdy nie mieliśmy gry wstępnej, Harry.

- Co racja to racja. I czuję ból w sercu z tego powodu, ale nie martw się mała, jeszcze to nadrobimy. Nie będziesz chciała wywalić mnie z łóżka – uśmiechnął się szeroko w moją stronę, na co odwzajemniłam jego gest.

- Czyli sugerujesz, że czeka nas kolejny szybki numerek? – powiedziałam odważnie, na co sama się zdziwiłam. Kiedy ja zaczęłam używać takich słów?

- Najszybszy numerek dekady –rzekł na odchodne, bym mogła znów poczuć taniec naszych języków. Po chwili oderwał się ode mnie i zaczął błądzić językiem po mojej szyi, zostawiając po sobie drobne ugryzienia, które wcale nie bolały tak, jakby się mogło wydawać. Wręcz kipiałam z podniecenia, jeśli można tak to nazwać. Schylił się i zdjął zębami moje koronkowe majtki, co również zaliczało się do rozkosznych występków. Można powiedzieć, że w środku się wręcz gotowałam i potrzebowałam czegoś więcej, by zaspokoić to niewyżyte pragnienie. Momentalnie złapałam za pasek jego spodni i zwinnym ruchem rozpięłam je i pociągnęłam w dół, by ujawnić jego godne uznania przyrodzenie.

- Harry, prezerwatywa – odezwałam się, wciąż z niepohamowanym oddechem.

- No tak, wybacz – uśmiechnął się lekko, z poczuciem winy, na co wywróciłam oczami.

- Chcesz mi zrobić dziecko, przyznaj.

- Nie przeczę, ale może jeszcze nie teraz – zaśmiał się, nakładając gumkę na swoją męskość. - Opleć mnie nogami – powiedział po chwili, gdy podniósł moje biodra. Nie wiedzieć kiedy, wszedł we mnie stanowczym, ale i delikatnym ruchem, który czułam wyraźnie tylko z początku. Później nastąpiła jedynie przyjemność jego ruchów w moim ciele. Poruszał się coraz szybciej, a ja słysząc swoje pojękiwanie, zasłoniłam momentalnie usta swoją dłonią, gdy on tymczasem zacisnął wargi i wtulił się w zagłębienie mojej szyi. Ten moment był taki magiczny, że zapewne nikt z nas nie miał ochoty go przerwać, ale jak to wszyscy mówią, każdy początek ma swój koniec, i tak też było w tym przypadku, gdy po paru chwilach mój organizm nie wytrzymał i najsilniejsza rozkosz wypełniła całe moje ciało. Widziałam po lokowatym, że również nie czekał po mnie zbyt długo i w końcu otrzymał upragnione spełnienie. Próbowałam uspokoić mój oddech, a moja dłoń dalej spoczywała zatykając szczelnie usta. 

- Jak to możliwe, że nawet bez tej cholernej gry wstępnej, potrafisz tak na mnie działać? – zapytał, odsuwając się w tył, patrząc tym razem na moją twarz.

- No wiesz, ma się ten talent – odparłam ze zmęczonym uśmiechem. Wierzcie lub nie, ale takie doznania naprawdę przemęczają człowieka w dużym stopniu, daję słowo.

- Chyba tak – odpowiedział krótko, zamykając na chwilę oczy.

- A może to kwestia uczuć, które żywisz do tej osoby? – szepnęłam nieśmiało, patrząc na jego szybką reakcję.

- Co raz bardziej się do tej przekonuje.

*

Music on

            Po tym jakże ekscytującym doznaniu, stałam właśnie z Harry’m, Louis’em i Eleanor, sącząc kolejnego kieliszka szampana. Był cholernie dobry i nie potrafiłam przestać go spożywać. Zapewne już nigdy nie będę miała okazji go wypić, bowiem wątpię czy będzie mnie stać choć na jedną butelkę tego cuda, więc żyć nie umierać.

- Widział ktoś może Taylor? Spotkałem ją tylko raz na tym przyjęciu – odezwał się znienacka Louis, patrząc zdezorientowanie na Harry’ego.

- Szczerze nie wiem, i miało mnie to obchodzi – odparł obojętnie, co zaskoczyło mnie w bardzo pozytywnym stopniu. Eleanor spojrzała na mnie z ogromnym uśmiechem, bowiem chyba spostrzegła, że jest coś między nami. Jak dla mnie mogła wiedzieć o wszystkim, bo była osobą wartą zaufania w stu procentach, dlatego nie zdziwiłabym się, jakby Tomlinson powiedział jej to i owo, ale i tak absolutnie mi to nie przeszkadzało. Dla mnie nawet lepiej, że coraz więcej osób miało świadomość, że łączyło mnie z Harry’m większe uczucie, bo w końcu obracaliśmy się w kręgu ludzi, na których nam zależało, i nie musieliśmy nikogo specjalnie okłamywać.

            Po krótkiej chwili rozmowy dołączył do nas Niall z naprawdę piękna, uśmiechniętą blondynką, której nie miałam okazji jeszcze poznać.

- Kochani, chciałem wam kogoś przedstawić – skierował się do nas, stojąc obok piwnookiej – To jest Annie, siostrzenica naszego menadżera jakbyście jeszcze nie wiedzieli. W sumie sam nie miałem o tym pojęcia, aż do teraz – uśmiechnął się, spoglądając promiennie na dziewczynę. W życiu nie widziałam, aby patrzył na kobietę w ten oto sposób, więc radość sama nasuwała się do mojego umysłu.

- Witaj Annie, jestem Sofia – przedstawiłam się jako pierwsza, podając dziewczynie rękę, a po mnie zrobiła to pozostała trójka.

- Miło was poznać – ukazała rząd swoich prostych zębów – Bardzo się cieszę, że was poznałam. Chodzi mi o kogoś w moim wieku. Przysięgam, że jeszcze kilka chwil, a padłabym z nudów. Nie obrażając oczywiście tutejszych gości.

- Powiedziałem Annie, że chętnie przyjmujemy do naszego grona nowe twarzy, więc powinna się czuć swobodnie – odezwał się znów Horan, spoglądając na nas niepewnie, jakby bał się, że nie zaakceptujemy jego nowej koleżanki.

- Oczywiście. Nowi przyjaciele Niall’a, są naszymi przyjaciółmi – odparł tym razem Louis, ściskając mocno swoją przepiękną dziewczynę. Gdy tak patrzyłam na nich, w moim sercu pojawiała się lekka zazdrość. Definitywnie cieszyłam się z ich szczęścia, ale co ja bym dała, aby móc zachowywać się tak w towarzystwie Harry’ego. Nie chodziło mi o to, aby ściskać się z nim przy całym tłumie ludzi. Oczywiście, że nie. Bardziej chodziło mi o to, aby móc okazywać sobie uczucia nawet w zwykłym towarzystwie grupy przyjaciół, przy oglądaniu filmu, a nie koniecznie w publicznych toaletach, jeziorach czy ewentualnie zamkniętych pokojach lub korytarzach. Czy coś ominęłam? Chyba nie.

- Jestem z tego powodu bardzo dumna. Nie wiem jakim cudem jeszcze nie poznałam podopiecznych wujka. Słyszałam o was same zalety – skierowała się z uśmiechem do chłopaków. W naszym gronie brakowało jedynie Liam’a, który Bóg wie gdzie był, zapewne wziął przykład ze mnie i Styles’a i odwiedzał z Danielle tutejsze toalety; no i Zayn’a, który jak na zawołanie podążał w naszym kierunku.

- Coś mnie ominęło? – zapytał, kładąc rękę na moim ramieniu, co zapewne niezbyt spodobało się lokowatemu, i swobodnie mogłam zobaczyć to po grymasie na jego twarzy.

- Poznaliśmy Annie. Krewną waszego menadżera – uśmiechnęłam się w jego kierunku, gdy patrzył na mnie swoimi brązowymi tęczówkami. Czasami miałam wrażenie, że Zayn nie do końca zachowywał się względem mnie jak zwykły przyjaciel. Nie tak jak Louis czy na przykład Niall. Miał w sobie coś bardziej intymnego w relacjach między nami. A może po prostu miałam już lekką paranoję i za bardzo przesadzałam? W końcu był oficjalnie z Perrie, prawda? Której zapewne nie kochał, o ile mi wiadomo, ale jednak czasami zachowywali się jak prawdziwa para. Zresztą kto ich tam rozgryzie.

            Brunet automatycznie przedstawił się dziewczynie, która co jakiś czas zerkała kusząco na naszego blondasa. Chętnie zostawiłabym ich w tym momencie samych, ale widocznie moim pozostałym kompanom nie śpieszno było gdziekolwiek się ruszyć.

- Harry! – znienacka znalazł się wokół nas Paul, po którym było widać, że wręcz kipiał z nerwów.

- Co się stało? – zapytał zdezorientowany chłopak, na co ja zdenerwowałam się jeszcze bardziej, bowiem nie miałam pojęcia o co mogło chodzić.

- Louis, Zayn, Eleanor – wymieniał mężczyzna, wskazując na poszczególnych członków – Zostawcie nas samych – oznajmił znów, a ci bez żadnego słowa odeszli tak samo zdziwieni jak my. Dlaczego nie kazał odejść mnie? Co miałam wspólnego z jego rozmowami z Harry’m? – Annie? A ty co tu robisz? – spojrzał na swoją siostrzenicę zaskoczony.

- Przyszłam do nich z Niall’em. O co chodzi?

- Nie ważne. To nie powinno ciebie tyczyć. Ty też nas zostaw.

- Ale wujku – mówiła, nie wiedząc o co chodzi.

- Odejdź Ann – powiedział znów stanowczo, a na jego ton chyba każdy z nas miał już mokro, i to na pewno nie z podniecenia.

- Niall. Powinieneś zabrać ze sobą swoją partnerkę. Jej wizyta tutaj dobiegła końca.

- Co!? – krzyknął Harry wraz z blondasem w tym samym czasie. O co tu do jasnej cholery chodziło? Czy zrobiłam coś źle?

- Nie udawaj głupka Harry! Myślałeś, że nie dowiem się o waszym romansie?

- O czym ty mówisz Paul? – spojrzał na niego dużymi oczami, a moje serce ze strachu mimowolnie biło coraz szybciej.

- O tym, że pośród wszystkich tutaj, tylko Taylor ma łeb na karku i pilnuje wszystkiego, aby udało się w dobry sposób. Gdyby nie ona, zapewne nie dowiedziałbym się jak miło spędzałeś czas w toalecie z tą przypadkową dziewczyną.

- Ona nie jest przypadkową dziewczyną! – wybuchnął znienacka Harry, na co aż podskoczyłam, bowiem nigdy nie widziałam go w takim stanie. Nigdy nie widziałam, aby ktoś kłócił się aż tak bardzo ze swoim menadżerem. – Poza tym, skąd ona niby wie takie rzeczy?

- Widziałem zdjęcie, które wam zrobiła i postanowiła mi je pokazać, czemu wcale się nie dziwię, bo zapewne nie chcę żadnych komplikacji, bo również wpłynęłoby to źle na jej reputacje, więc radzę ci to jakoś naprawić, bo chyba nie chcesz, żeby jej menadżera namówiła ją do rozpowszechnienia tego zdjęcia na twitterze, gdzie ujrzy je cały świat, i to ty będziesz tym najgorszym, który zdradził bezbronną gwiazdę – mówił wciąż wyższym tonem, a ja poczułam, że nogi pode mną się uginają, ale na szczęście zostałam podtrzymywana przez Niall’a. Nie miałam pojęcia co zrobić w tej sytuacji i jedyne na co miałam ochotę, to wyrwać Taylor wszystkie kudły z głowy. Już i tak zostałam wyproszona z tego baletu, więc nie miałam nic do stracenia.

- A to suka – powiedziałam szeptem do siebie, ale i tak miałam pewność, że trójka facetów stojących obok mnie to usłyszała. Nie tracąc dłużej czasu, podeszłam do stolika, przy którym siedziała ta wypindrzona suchotnica, i z wściekłością klepnęłam ją w ramię.

- Au! Co do cholery? – wyszło z jej świeżo pomalowanych czerwonych ust.

- Jeśli jesteś taka mądra w gadce i komplikowaniu wszystkiego co ci się napatoczy, to wstawaj, zobaczymy czy jesteś dobra w czymś innym – mówiłam głośno tak, że chyba każdy zebrany gość widział i słyszał naszą konfrontację. Wiedziałam, że robię z siebie idiotkę i zapewne przyniosę wstyd całemu One Direction i Paul’owi, ale w tym momencie ani trochę o tym nie myślałam. Chciałam skończyć tę farsę raz na zawsze.

- Do końca cię pojebało przybłędo – zaśmiała mi się w twarz, wstając od stolika, chwiejąc się przy tym na swoich zapewne mało wygodnych szpilkach. Jeśli nie umiesz chodzić w tego rodzaju butach to następnym razem załóż adidasy dziecinko!

- Ze mną jest wszystko w porządku, natomiast ty powinnaś jak najszybciej trafić do białego pokoju bez klamek. Rozumiem, że pragniesz być w centrum uwagi i robić z siebie niewinną piosenkareczkę, ale wszyscy wiemy jaka dokładnie jesteś, a jeśli ktoś jeszcze się nie domyślił, to zapewne w końcu się na tobie pozna. Sądzisz, że możesz mieć wszystko? – zakpiłam – W takim razie jesteś w ogromnym błędzie, bo on – wskazałam palcem na zdezorientowanego Harry’ego, który w jakiś sposób czułam, że był ze mnie dumny – Nigdy nie będzie twój. Nigdy nie będzie patrzył na Ciebie tak jak na mnie, nigdy nie będzie cię dotykał tak jak mnie i nigdy nie będzie cię pieprzył tak jak mnie – odezwałam się, a szeroko rozdziawione twarze moich przyjaciół i samego Harry’ego przeszły mi momentalnie przed oczami. Już widziałam w myślach jak lokowaty zaciska ze śmiechu wargi, patrząc w dół, kiwając przy tym głową zdezorientowanie – A wiesz dlaczego? Bo nie jesteś mną. I nigdy nie będziesz. Choćbyś ubierała się w najlepsze ciuchy, pojawiała się na najbardziej prestiżowych przyjęciach i miała miliony na koncie bankowym, nigdy, przenigdy nie będziesz mną. I tego na pewno mi nie zabierzesz – zakończyłam, kiedy znienacka dostałam z otwartej dłoni w policzek, a wśród zebranych mogłam jedynie usłyszeć głośne westchnięcie, gdy moja głowa automatycznie przechyliła się w lewą stronę. Spojrzałam na nią z lekkim uśmiechem i wciąż piekącym policzkiem, gdy znienacka wzięłam ze stołu pierwszy lepszy talerz z tortem i skierowałam go na jej zdesperowaną twarz.

- Smacznego – powiedziałam na odchodne, po czym nie patrząc już w kierunku znajomych, a nawet Harry’ego, minęłam go szybko, by dostać się do wyjścia z tego cholernego domu i znaleźć się daleko stąd.

Music on

            Gdy tylko poczułam zimne powietrze, natarczywie uderzające w moją twarz i odkryte ramiona oraz nogi, momentalnie przeszły mnie ciarki po całym ciele. Było mi cholernie zimno i może niekoniecznie z powodu niezbyt wysokiej temperatury, która panowała dzisiejszego wieczoru, ale z powodu całej tej sytuacji zaszłej parę chwil temu. Byłam zdenerwowana i zagubiona. Nie wiem czy kiedykolwiek widziałam się w takim stanie. Nigdy nie byłam prawdziwie zakochana i nie wiedziałam jak to jest cierpieć przez drugą osobę. Najlepsze było to, że nie cierpiałam przez osobę, którą darzyłam uczuciem miłosnym, lecz przez osobę, która to uczucie nam uniemożliwiała. Łzy zaczęły lecieć mi ciurkiem, rozmazując przy tym cały makijaż, ale nie miałam na to wpływu, a nawet się tym zbytnio nie przejmowałam. Myślałam o tym, co będzie jutro. Po jutrze, za tydzień, za miesiąc. Czy to już koniec? Miałam cichą nadzieję, że Harry jakimś cudem pobiegnie za mną, złapie w ramiona i pochwali za ten słaby występek i powie, że wszystko będzie dobrze, ale tak się nie stało. Żyłam zbyt naiwnie. Ja byłam naiwna. Wyjęłam z małej torebki telefon i czym prędzej wybrałam numer osoby, która jako jedyna mogłaby mi w tej chwili pomóc.

- Kathrin! – załkałam po usłyszeniu drugiego sygnału – Proszę przyjedź po mnie, bo nie wiem ile dam radę jeszcze wytrzymać.

HARRY

           

            To co powiedział mój menadżer, i to, co zrobiła Taylor, było dla mnie kompletnym szokiem, bowiem nigdy nie spodziewałbym się po niej takiego ruchu. Przecież nawet nam na sobie nie zależało! Nigdy nie powiedziałem, że czuję do niej coś więcej oprócz zwykłej toksycznej znajomości, która opierała się na naszym udawanym związku. Czyżby seks tak bardzo nas połączył, iż myślała, że naprawdę możemy być kimś więcej? Dlaczego to zrobiła? Dlaczego nie pozwoliła mi żyć z Sofią w ukryciu na spokojnie, dopóki sprawa z naszym publicznym związkiem nie ucichnie, a później każdy z nas pójdzie w swoją stronę? Przeczuwałem, że nie ma to nic wspólnego z tym, że rzekomo ma łeb na karku i martwi się o opinie publiczną. W tym wszystkim chodziło o coś więcej, a gdy Sofia zaczęła mówić o tym, że Taylor nigdy nie będzie nią, i że nigdy nie będę czuł do niej tych samych uczuć co właśnie do niej, widziałem na jej twarzy złość połączoną z bólem i zażenowaniem. Nie wiedziałem do czego to wszystko dążyło, ale miałem świadomość, że na swój sposób byłem dumny z Sofii za to jak się zachowała. Nigdy nie przypuszczałbym, że drzemie w niej taka odwaga i determinacja. Zapewne większość wybuchłaby płaczem na słowa Paul’a i pobiegła tak daleko, gdzie tylko pieprz rośnie, a po niej było widać, że chciała załatwić tę sprawę od początku do końca, nie licząc na późniejsze konsekwencje, które dopiero miały nadejść, i o których ani ona, ani ja, nie mieliśmy jeszcze żadnego pojęcia.

            Gdy tylko zobaczyłem, iż w konwersację dziewczyn, wstąpiły również siły fizyczne, zbierałem się do nich jak najszybciej mogłem, ale wtedy zobaczyłem, iż po ciosu Taylor w twarz Sofii, ona nic sobie z tego nie zrobiła i biorąc to co miała pod ręką, wzięła zamach, i zawartość talerzyka znalazła się na twarzy Swift. Nie wiedziałem czy mam się śmiać czy płakać, lecz miałem głęboką nadzieję, że ten tymczasowy spór dobiegnie końca i jak się później okazało, miałem rację.

Sofia skończyła wszystko w szybkim tempie i myślałem, że na nowo do mnie dołączy, lecz bez żadnego słowa i spojrzenia, wyminęła moją osobę, jakbyśmy się kompletnie nie znali, co szczerze powiedziawszy zabolało mnie i to bardzo. Miałem ochotę do niej iść i nie odstąpić na krok i gdy tylko zebrałem się do ucieczki, zatrzymał mnie menadżer, który zatarasował moją drogę.

- Jeśli za nią pójdziesz, możesz pożegnać się z naszym kontraktem i publicznym związkiem, który daję ci jeszcze większy rozgłos– zapowiedział, gdy ja tymczasem pozostałem w niemałym szoku. Czy on mi groził?

- Żartujesz sobie? Paul jak możesz być tak okrutny? Może jeszcze powiesz, że odejdę z zespołu? Nie rozumiesz, że coś do niej czuję i jestem szczęśliwy właśnie przy niej? – zapytałem, chcąc wyrwać się z jego uścisku.

- Powiedziałem coś. Tak będzie dla ciebie lepiej Harry. Przynajmniej na razie – zakończył, a ja z bezsilności poddałem się jak dziecko, odwracając się załamany, napotykając przy tym satysfakcjonujący wzrok Taylor. Spojrzałem na nią z obrzydzeniem, i skierowałem się ponownie w stronę toalety, by dać upust emocjom i ponownie zamknąć się w swoim świecie. Świecie, do którego nikt inny nie miał dostępu. Świecie, w którym widziałem tylko i wyłącznie JĄ.

***

Witajcie kochani!

Jak widzicie kolejny rozdział pojawia się bardzo szybko. Nie miałam już siły czekać na więcej komentarzy, których pod ostatnim postem nie było zadawalająco dużo i rozumiem to, bo zaczęła się szkoła i takie tam, ale bardzo bym chciała, żebyście byli na bieżąco, i zostawiali choć linijkę krótkiej opinii na temat rozdziału. Byłabym naprawdę wdzięczna.

Trochę mi smutno przez ten rozdział. Czuję się tak, jakby coś miało swój koniec. Nie wiem dlaczego. Nie martwię was oczywiście, bo przed nami jeszcze dużo rozdziałów, nawet nie wiem czy jesteśmy w połowie tego bloga, więc nie ma się co obawiać, w każdym razie mam świadomość, że coś w tej opowieści ruszyło. W końcu zaczyna się robić ciekawie i gorące uczucie pomiędzy naszymi głównymi bohaterami rozwija się, lecz jak widzimy, na drodze do ich szczęścia staje wiele przeszkód, przez co jak mówiłam wcześniej, nie będzie kolorowo, ale mam nadzieje, że z całego serca dopingujecie Sofii oraz Harry’mu, tak jak dopinguje im ja. Bo w końcu nikt nie wie co będzie dalej. Szczerze? Nawet ja tego nie wiem.

KOCHAM WAS!