22.How long will I love you? As long as stars are above you and longer if I can.

Music on

Smutek, ból, rozpacz, przygnębienie, bezsilność. Wszystkie te cechy towarzyszą każdemu niewinnemu śmiertelnikowi w głębokich chwilach zwątpienia. Pozostaje pytanie: czy każdy niewinny śmiertelnik zasługuje na dawkę tak ekstremalnych uczuć? Czy każdy taki śmiertelnik w jakikolwiek sposób potrafi się temu przeciwstawić? Zatrzymać? Uwolnić? Z pewnością tak byłoby łatwiej, ale od samego początku człowiek uczy się, iż życie wcale nie jest łatwe, i musi radzić sobie ze wszystkimi przeciwnościami czy tego chce czy nie. Co z tego, że bywają też te dobre chwile, kiedy i tak wracamy do punktu wyjścia by cierpieć, bowiem sami nie potrafimy sobie z tym wszystkim poradzić. Nie mamy innego wyjścia, jak przetrwać niechciane katusze i jakimś sposobem żyć dalej. Ale czy choć garstka z nas potrafi to uczynić?

            Wiedziałam, że ja na pewno nie znajdowałam się w tej garstce. Życie nauczyło mnie wstawać, gdy upadnę. Być ponad wszystkie problemy i działać tak, aby wrócić do chwili, gdzie szczęście znów witało w moich progach. Przezwyciężyłam wiele ciężkich momentów, ale nie byłam maszyną, która nie posiadała jakichkolwiek uczuć. Byłam człowiekiem. Wrażliwą i delikatną istotą, która również miała powody do cierpienia, i nie kryła się ze łzami czy melancholią.

            Właśnie w tym momencie siedziałam w salonie na kanapie w objęciach osoby, która rozumiała mnie jak nikt inny. Wiedziałam, że dzięki niej poczuję się lepiej, że jest nadzieją na pozytywne myślenie i człowiekiem, który jakimś cudem pomoże mi wspiąć się znowu na wyższy szczebel. Bo to właśnie Kathrin była osobą, której mogłam powierzyć wszystkie moje cierpienia, a ona bez żadnego słowa potrafiła wysłuchać i pomóc mi tak, jak nikt inny na tym świecie.

            Choć może z początku nie dałam po sobie poznać, że dotknęła mnie sytuacja na ślubie, to jednak gdy wróciłam do domu, nie mogłam dłużej udawać. Pamiętam, że chciałam być silna. Nie pokazywać moich słabości, a broń Boże płakać przy drugiej osobie. Nie chciałam powtórki z momentu, gdy nadeszła śmierć mojego taty, a ja siedziałam całymi nocami w domu przeklinając Boga o to, że mi go zabrał. Chodzenie do szkoły wydało się katuszą, bowiem nawet na zwykłej lekcji potrafiłam się rozkleić do granic możliwości, gdy tymczasem wszyscy zebrani patrzyli na mnie jak na dziwaka. Bezsilnego dziwaka, który nie miał w sobie ani cząstki wytrzymałości czy odwagi.

             Teraz to wszystko znów powróciło. Powodem moich łez był ON. Ale czy ON był winien czemukolwiek? Może jedyną złą przyczyną tego wszystkiego była ONA? Lecz czy to też miało jakiś sens? A może było to coś zupełnie innego? Jakaś nieznana mi dotąd siła, która zaatakowała moją duszę, nie patrząc przy tym na konsekwencje moich uczuć. MIŁOŚĆ? Czy miłość potrafi tak ranić?

- Co teraz będzie Kathrin? – załkałam cicho, gdy moja twarz była praktycznie już cała mokra od potoku łez.

- On wróci. Na pewno wróci – mówiła szeptem, jak gdyby bała się, że może zranić mnie głośnym dźwiękiem swoich slow. Jej dłoń delikatnie gładziła czubek mojej głowy, zapewniając tym samym, że stopniowo uspakajałam targające mną emocje.

- Czy ty przeżywałaś to samo co ja?

- Tak – westchnęła, odpowiadając nie od razu.

- Czy ktoś ci pomógł, tak jak ty pomagasz teraz mnie? – uwolniłam głowę z jej objęć, by spojrzeć tym razem na jej smutny wyraz twarzy.

- Nie. Byłam sama – utkwiła wzrok w oknie, za którym deszcz padał tak mocno, jak gdyby był przypieczętowaniem złego nastroju owego wieczora. – Całkiem sama.

- Przykro mi.

- Dlatego pragnę pomóc tobie. Nie chcę, żebyś przeżywała tego z podwojoną siłą, tak jak ja.

- Szkoda, że nie poznałyśmy się wcześniej. Skopałabym Zayn’owi tyłek – powiedziałam z powagą, na co dziewczyna zaśmiała się automatycznie.

- To nie była jego wina – zaczęła, gdy położyłam głowę na jej kolanach, a ona tymczasem okręcała wokół palca kosmyk moich włosów –To nie jest też wina Harry’ego. Oni są po prostu pod nadzorem i nie mogę nic zrobić w tej sprawie.

- Gdyby chcieli, jakoś by to przezwyciężyli.

- Nie, Sofio. Nie mogą zrobić absolutnie nic. Na początku obwiniałam Zayn’a za wszystko przez co musiałam przejść, ale później zdałam sobie sprawę, że on tak naprawdę był bez winy. Również przeżywał to tak samo jak ja. Pamiętam, gdy po kryjomu do mnie wydzwaniał, a ja głupia nie odbierałam, bo stwierdziłam, że musi zawalczyć o mnie bardziej, kiedy on tak naprawdę był bezbronny. Uwierz mi. Harry naprawdę chce z tobą być. Widzę jak na ciebie patrzy. Ten wzrok mówi sam za siebie, bo gdy tylko cię widzi, w jego oczach automatycznie pojawiają się iskierki szczęścia. Jego wzrok jest uzależniający. Niczym hipnoza. Gdy się w niego wpatrujesz, jesteś zaczarowana, zupełnie tak, jak on jest oczarowany tobą. To jak wpatrywanie się w przystań. W jego oczach znajdziesz swoje miejsce. Swój dom. To właśnie przy nim jest twoje miejsce. Zapewne ma ochotę tu przyjść i trzymać cię w ramionach, ale nie może – westchnęła, a pojedyncza łza spłynęła po moim policzku – Po prostu nie może.

*

Music on

            Gdy nadeszła późna nocna godzina, przekazałam Kathrin, żeby swobodnie wróciła do Tayler’a i nie przejmowała się mną zanadto. I tak spędziła ze mną sporo czasu, więc nie byłam śmiała prosić ją o to, żeby została na noc. Poza tym chciałam trochę pobyć sama, by odpocząć i móc się choć trochę odstresować i pomyśleć, choć tak naprawdę już nie miałam na to kompletnie siły.

            Po długiej kąpieli pościeliłam łóżko, i zakładając na siebie legginsy i ciepły sweter, przykryłam się kołdrą po samą szyję. Było mi zimno. Nie wiedziałam co jest tego powodem, ale zbytnio w to nie wnikałam. Nie dałam oznak życia nikomu z chłopaków, czy też El lub Danielle, co zapewne było trochę nie w porządku z mojej strony, ale jakimś cudem przeczuwałam, że mnie zrozumieją. Co prawda to Louis i Niall martwili się najbardziej. Można było stwierdzić to z łatwością po widoku kilku niedobranych połączeń i nieprzeczytanych wiadomości, lecz w żadnym wypadku nie pofatygowałam się o oddzwonienie lub odpisanie. Harry nie odzywał się w ogóle. Zupełnie nic. Jakbym w ogóle nie istniała, lub równie dobrze nie istniał on.

            Nie miałam pojęcia czemu to wszystko było tak cholernie trudne, ale zrozumiałam, że nie mogę się więcej nad sobą użalać. Gdy coś się zaczyna, kiedyś musi skończyć, i bardzo dobrze miałam tego świadomość, i jeśli takie miało być zakończenie mojej znajomości z Harry’m, zrozumiałam. Jakoś musiałam dać radę. Nawet, jeżeli kosztowałoby mnie to więcej niż przypuszczałam, bowiem ludzie popełniają w życiu dużo błędów. Błędy są częścią naszego życia i zapewne jest to całkowicie nieuniknione, i może w moim wypadku to Harry był błędem?

            Znienacka usłyszałam głośne pukanie do drzwi, co chwilowo mnie przestraszyło, ale zdałam sobie sprawę, że zapewne Kathrin czegoś zapomniała lub ewentualnie przemyślała sytuację i stwierdziła, że nie ma zamiaru zostawić mnie samej na noc.

            Nie czekając dłużej skierowałam się w stronę hałasu, i gdy znalazłam się przy drzwiach frontowych, gwałtownie otworzyłam je na rozcież.

- Wróciłeś – powiedziałam szeptem na widok lokowatego chłopaka.

- Wróciłem – odparł, spoglądając na mnie z nieodgadnionym bólem. Staliśmy w ciszy, wpatrując się w swoje oczy, mając nadzieję, że ktoś z nas przerwie tą cholerną udrękę i będzie tak jak wcześniej. – Ale mam mało czasu – powiedział po chwili, gdy ja skinęłam lekko głową na znak zrozumienia, choć tak naprawdę nie rozumiałam tego kompletnie. Nie chciałam rozumieć.

- Wejdziesz na chwilę? – odezwałam się ponownie, na co skinął głową. Nie wiedziałam jak się zachować. Podejrzewam, że on również nie miał żadnego pojęcia jak to wszystko pociągnąć, ale na obecną chwilę liczyło się dla mnie jedynie to, że tu był. – Płakałaś? – zapytał, wpatrując się w moje zaczerwione oczy.

- Nie spodziewałam się, że aż tak będzie widać – skinęłam głową w dół, aby nie mógł zobaczyć udręki, która wciąż kryła się w moim spojrzeniu. Chłopak podszedł do mnie i chwycił za podbródek, podnosząc moją twarz ku niemu.

- Nie chcę, żebyś płakała. Nigdy więcej – zmarszczył brwi tak, jakby to co mówił było ostatnim jego ostrzeżeniem.

- A co, jeśli jest to silniejsze ode mnie? – spojrzałam w jego przepełnione gehenną tęczówki. Z wyrazu twarzy był tak bardzo przewidywalny. Zupełnie jak ja.

- Nie jestem wart twoich łez. Nikt nie jest ich wart.

- Nie rozumiesz, że to nie jest takie proste? To wszystko ma się ot tak skończyć. Myślisz, że jak się z tym czuję? Gdy już zaczynało być dobrze, wszystko musiało się spieprzyć. Zapewne byłoby to o wiele łatwiejsze, gdybym… - zatrzymałam się, zaciskając mocno powieki.

- Gdybyś co? – milczałam – Gdybyś co, Sofio?

- Gdybym się w tobie nie zakochała, Harry – moja głowa znów podążyła w dół, a powieki, z których wydobywały się ponownie krople łez, pozostawały zamknięte. Chłopak musnął ustami czubek mojej głowy, a po chwili oparł się o niego brodą.

- Przyszedłem… Przyszedłem, żeby ci coś powiedzieć – zaczął spokojnie, lecz jego głos drżał. – Nie wiem ile to jeszcze potrwa, ale chcę, żebyś wiedziała jedno… - mój wzrok znów skupił się na jego twarzy, gdy zauważyłam, że jego oczy również delikatnie lśnią. – Kocham cię Sofi, naprawdę cię kocham. W życiu nie przypuszczałem, że kiedyś to powiem. Na początku broniłem się tego jak ognia, ale przy końcu nie dałem już rady. Gdy po raz pierwszy cię zobaczyłem, nie było to wtedy na mieście, gdy przechadzałaś się ulicami Oxford’u. Było to dzień wcześniej. Siedziałaś na ławce z wielką walizką przy boku – wpatrywałam się w niego zahipnotyzowana, przypominając sobie ten właśnie dzień – Byłaś taka zagubiona, samotna. Oczarowałaś mnie – zaśmiał się lekko, patrząc gdzieś w bok, by tylko się nie rozpłakać. Dokładnie widziałam, że z tym walczy, ale przychodziło mu to z ogromną trudnością – Wtedy zobaczyłem w tobie kogoś wyjątkowego, chociaż nawet nie wiedziałem jak masz na imię ani kim jesteś. Pragnąłem do ciebie podejść, ale wtedy przyszła Kathrin. Jeszcze wtedy nie wiedziałem, że to ona. Czasami zastanawiam się, jakby to było, gdybym wtedy rzeczywiście do ciebie przyszedł – przybliżył się, kładąc dłonie na moich policzkach – Może zakochałabym się już wtedy? Może uparłbym się i uniknął całego zamieszania z Taylor? Może to wszystko potoczyłoby się inaczej niż teraz.

- Widocznie tak musiało być, Harry.

- Nie. Wcale nie – podniósł głos, jak gdyby był wściekły, że to wszystko miało taki, a nie inny ciąg wydarzeń. – Tak naprawdę ja jestem temu wszystkiemu winien. Nie Paul, nie Taylor, tylko ja – łzy płynęły z jego oczu, a ja po raz pierwszy widziałam go w takim stanie. – Wszystko przez to, że nie mogę mieć własnego zdania do cholery – kopnął stojące obok krzesło, w wyniku czego przewróciło się na podłogę.

- Ciiiii – szepnęłam, przytulając się do niego. Miałam nadzieję, że choć trochę go uspokoję i jak się okazało tak też było. –Zostaniesz ze mną? – spojrzałam na niego z nadzieją, a ten swój wzrok pokierował na drzwi. - Nie możesz…

- Zostanę. Dopóki nie zaśniesz – odezwał się znowu, po czym wziął mnie na ręce i kierując się w stronę sypialni, po chwili położył mnie na wygodnym łóżku, a sam usadowił się obok. Na początku leżeliśmy na bokach, i spoglądaliśmy na siebie bez przerwy, nie mówiąc ani słowa. Po jakimś czasie niezmiernie chciałam poczuć jego bliskość, więc najmocniej jak mogłam wtuliłam się jego klatkę piersiową, wdychając uzależniający mnie zapach jego ciała. – Ja też cię kocham, Harry – podniosłam się nagle, by móc spojrzeć w jego oczy, na co ten pochylił się lekko w dół i musnął z wielką delikatnością moje usta, zupełnie tak, jakby miał okazję robić to po raz ostatni.

            Nie wiedzieć kiedy odpłynęłam w krainę snu, gdzie jedynie co widziałam to przepełnione cierpieniem zielone tęczówki, łzy spływające po mojej twarzy i kpiący wzrok niebieskich oczu, wpatrujący się we mnie z nienawiścią.

*

Music on

            Czas. Każdemu z nas jest potrzebny czas. Niestety leci tak nieubłaganie szybko, że całe nasze życie w szybkim tempie przebiega nam przed oczami. Ja i Harry definitywnie potrzebowaliśmy czasu. Kochaliśmy się. Prawdziwie. Zupełnie tak, jak tego chciałam. Ale… No właśnie, czy zawsze musi być jakieś ale? Postanowiliśmy zaczekać, aż cała ta sytuacja ucichnie. Chcieliśmy przebywać w swoim towarzystwie cały czas, ale to mogłoby być dodatkowym utrudnieniem, ze względu na to, iż menadżer chłopaków, wyraźnie powiedział lokowatemu, że nie może się ze mną widywać dla dobra całej sprawy. Czy może być coś bardziej okrutnego, niż postawienie komuś ultimatum? Ograniczenie wolności i podejmowania własnych decyzji? Widocznie w ich świecie było to zupełnie normalne. Świecie, do którego ja nie należałam, i nigdy nie będę należeć.

            Nie widziałam się z nim już dobre dwa tygodnie. Kontakt utrzymywałam jedynie z Niall’em, oczywiście Louis’em i nawet z Zayn’em, który okazał się naprawdę wspaniałym przyjacielem i często przychodził do mnie z różnymi smakołykami na oglądanie filmów lub zwykłe pogaduszki.      

            To zazwyczaj Tomlinson zdawał mi relacje, co nowego dzieje się u Styles’a i założę się, że jemu również przekazywał jak radzę sobie ja. To robiło się naprawdę dziwne, zważywszy na to, iż dwójka zakochanych w sobie ludzi, zachowuje się dokładnie tak, jakby się nie znała. Miałam doskonałą świadomość, że Harry nie robi z Taylor nic, czego nie chciałby, żebym ja robiłam z innym facetem. I to było w tym wszystkim najlepsze. Choć nie odzywaliśmy się do siebie i nie utrzymywaliśmy kontaktu, mieliśmy do siebie zaufanie, co było podstawą udanego związku. Ale czy my w ogóle byliśmy w związku? I na dodatek udanym? Nie wiedziałam ile jeszcze dam radę znosić to wszystko i czekać na niego, aż w końcu będzie skłonny być ze mną i nie przejmować się zupełnie niczym. Jak na razie, mało się na to zapowiadało, a mnie na pewno nie było łatwiej.

            Przez ostatni tydzień, chłopcy byli w trasie koncertowej po Anglii. Mieli wrócić za dwa dni, więc czekałam z niecierpliwością, aż w końcu będę mogła ujrzeć choć część ważnych mi osób. Szkoda tylko, że nie tą najważniejszą.

            Aktualnie podawałam zamówienie starszemu małżeństwu, które codziennie odwiedzało naszą kawiarnię o tej samej porze, by napić się ciepłej kawy i zjeść ulubioną szarlotkę. Amanda, która ostatnie dni również była dla mnie niesamowitym wsparcie, siedziała tuż obok, sącząc waniliowego shake’a.

- Wiesz, Niall ma za parę dni urodziny. Poszłabyś ze mną po pracy do galerii kupić mu jakiś prezent? – zapytała mulatkę, uśmiechając się na odchodne do starszego małżeństwa.

 - Jasne. I tak nie mam zbytnio co robić, więc tym lepiej, że zaproponowałaś. Niall w ogóle robi gdzieś urodziny?

- Nie mam pojęcia. Zapewne albo chłopaki coś dla niego przygotują w domu, lub zaprasza zaprosi znajomych do jakiegoś klubu. Nie pytałam.

- I masz zamiar iść? – odezwała się, patrząc na mnie wyczekująco.

- Nie – odpowiedziałam krótko, wzdychając.

- Dlaczego?

- Dobrze wiesz dlaczego, Am. Mam układ z Harry’m i nie będziemy się widywać.

- Tak. Tylko, że Niall nie jest tylko jego przyjacielem, ale też twoim. Masz prawo być na jego urodzinach tak samo jak on – powiedziała wyrozumiale, i choć nie dawałam tego po sobie poznać, wiedziałam, że ma rację.

- To całkiem inne okoliczności.

- Dobrze wiesz Sofi, że mówię prawdę i ty też tak sądzisz. Powinnaś iść na te urodziny. Nie dlatego, że boisz się, iż spotkasz Harry’ego, ale powinnaś to zrobić dla Niall’a. Sama mówiłaś, że nie chcesz, aby osoby trzecie były wplątane w wasze problemy, a teraz chcesz pokazać, że jest zupełnie na odwrót.

- Tak. Chyba masz rację. Zastanowię się nad tym – uśmiechnęłam się lekko, na co ta wywróciła oczami.

- Cholera! – usłyszałam znienacka głos dziewczyny.

- Wiem, że nie podoba ci się to co mówię, ale muszę się nad tym zastanowić – westchnęłam, a ona potrząsnęła moją ręką.

- Nie o to chodzi. Zobacz tego przystojniaka na dwunastej – szepnęła do mojego ucha, a ja automatycznie spojrzałam przed siebie, gdzie ujrzałam mężczyznę umięśnionego, o ciemnych włosach i brązowych oczach.

- Sofia? – odezwał się pierwszy, podchodząc pewnym krokiem do lady.

- Witaj Steven. Dawno się nie widzieliśmy – uśmiechnęłam się lekko, na co ten momentalnie odwzajemnił gest.

- Wow. Ledwo cię poznałem. Zmieniłaś kolor włosów?

- Spostrzegawczy jesteś – zachichotałam cicho, nie zwracając uwagi na Amandę, która stała oszołomiona i przypatrywała się całej tej sytuacji.

- Wyglądasz naprawdę pięknie. Zresztą zawsze byłaś piękna, o ile sobie przypominam.

- Oh, mówisz tak jakbyśmy naprawdę nie widzieli się parę lat, a minęły zaledwie dwa miesiące?

- No cóż. Jak dla mnie to były wieki – odpowiedział i spojrzał na mnie swoim hipnotyzującym wzrokiem. Ten mężczyzna był naprawdę niesamowicie czarujący i prezentował się niezwykle efektownie, ale w tym momencie nie myślałam o nim w TEN sposób. – Jak ci się powodzi? Masz kogoś? Ostatnim razem pamiętam, że odbił mi ciebie jakiś lokowaty chłoptaś – na samo wspomnienie zachciało mi się niekontrolowanie śmiać, ale jakimś cudem się powstrzymałam. Jak mogłam już wtedy nie zauważyć, że Harry był o mnie zazdrosny i próbował odciągnąć ode mnie każdego faceta, z którym miałam od czynienia?

- Tak pamiętam. A co do związku… To skomplikowane – westchnęłam, ścierając przy tym blat.

- Jak bardzo skomplikowane? – spojrzał na mnie znów uwodzicielskim wzrokiem, przy którym zapewne większość kobiet na ziemi byłaby podniecona do granic możliwości, ale nie ja. Już nie.

- Bardzo skomplikowane – odpowiedziałam zakłopotana.

- W takim razie może mógłbym ci jakoś pomóc? – odezwał się, uśmiechając się kokietująco.

- Wydaję mi się, że jest to sprawa pomiędzy mną, a tym lokowatym chłoptasiem – uśmiechnęłam się kpiąco, a jego wyraz twarzy automatycznie zmienił się z pewnego siebie na zdecydowanie bardziej zażenowany.

- Jak sobie życzysz. W takim razie poproszę cappuccino. Najlepiej na wynos.

- Jasne – powiedziałam satysfakcjonująco, bowiem jeszcze nigdy wcześniej nie byłam z siebie tak bardzo dumna jak teraz. Nie chciałam być nie miła, lecz czarno na białym było widać, że Steven próbował mnie uwieść mimo tego, iż nie miałam na to kompletnie ochoty. Wiedziałam, że był miłym chłopakiem, ale również zbyt pewnym, a chwilami nachalnym, a mnie na pewno coś takiego nie było potrzebne. Harry byłby dumny. Chociaż czy jego to w ogóle obchodziło?

***

Witajcie kochani!

Rozdział zupełnie inny niż wszystkie. Jest w nim sporo romantyzmu i słodkości, wiem. Miałam wrażenie, że może zbyt dużo, ale ani razu nie było momentu w tym opowiadaniu tak bardzo intymnego i rozczulającego więc postanowiłam, że mam prawo napisać jedną z takich scen. Nie wiem czy wam się podoba czy nie, ale ja jestem usatysfakcjonowana, zupełnie tak jak moja kochana Annie, która często bywa moją inspiracją w tym opowiadaniu i zapodaje nowe pomysły.

Czekam na opinie ! Jeśli ktoś by chciał mogę zrobić szablony na zamówienie, na wzór mojego, bo lekko mi się nudzi.

KOCHAM WAS!