29.If this world is wearing thin and you're thinking of escape I'll go anywhere with you.

“You may say I'm a dreamer, but I'm not the only one. I hope someday you'll join us.

And the world will live as one.”

Music on

            Osoba, która była ci najbliższa przez kilka ostatnich miesięcy, nagle, z nieznajomej ci przyczyny, staje się kimś zupełnie obcym. Patrzysz na nią i masz wrażenie, że wszystkie chwile przeżyte razem nigdy nie istniały, nie miały swojego miejsca. Nawet gdybym próbowała, nawet gdybym chciała, nie mogłoby być tak jak przedtem. Zawsze wyobrażałam sobie, że pierwsze spotkanie Harry’ego z moją mamą będzie wyglądać zupełnie inaczej. Ja, siedząca tuż obok niego w silnie, zaciśniętych ramionach, przepełniona szczęściem i radością, a naprzeciwko nas moja mama. Pogodna i niezmiernie uradowana, iż jej córka w końcu odnalazła kogoś, kto jest dla niej ważny. Kogoś, kto ją rozumie i docenia. Kogoś, kto jest całym jej życiem.

            Tymczasem to właśnie ja byłam tą osobą, która siedziała naprzeciwko Harry’ego. Nie byłam w jego ramionach, a już na pewno nie kipiałam radością. Kathrin zajmowała miejsce tuż obok mnie, i nie zwracając na nic uwagi, mieszała bez celu w swoim talerzu. Babcia po mojej lewej stronie, na głównym miejscu przy stole, a naprzeciw niej mama, która znajdowała się po mojej prawej. Sytuacja niebywale niezręczna i niezbyt ekscytująca. Właściwie wciąż zadawałam sobie pytanie, jak to się stało, że siedzimy tu w piątkę, zupełnie sztywni, nie mający ani jednego tematu do rozmowy?

- No więc… Jak się masz Harry? – odezwała się moja mama, o dziwo nie kalając bardzo języka angielskiego, czym bardzo mnie zaskoczyła, ale coraz bardziej byłam z niej dumna.

- Ymm, dobrze, dziękuje. A jak paniom minęła podróż? – uśmiechnął się przyjaźnie, nie spoglądając nawet w moją stronę. Moja mama już miała coś powiedzieć, gdy wtrąciła się babcia.

- No wiesz kochaniutki, lot do Anglii był niezwykle ekscytujący. Czułam się zupełnie tak, jak czterdzieści lat temu, gdy sama przyjechałam do tego pięknego kraju szukając przygody – puściła mu oczko, a ja coraz głębiej zapadałam się po ziemię. – Nie masz pojęcia co robiłam, gdy byłam w twoim wieku – zachwycała się kobieta, a chłopak patrzył na nią z rozbawieniem i ciepłem w oczach. Byłam wdzięczna, że pomimo naszej kłótni, zachowywał się godnie pochwały.

- Nie wątpię! – zażartował sympatycznie.

- Nawet sobie nie wyobrażasz. Londyn, Walia, Manchester, Liverpool… Wszystkie te miasta były dla mnie kolejnym domem. I w każdym z nich oczywiście znajdowałam dogodne towarzystwo. Oh, Anglicy byli wtedy tacy namiętni i niegrzeczni…

- Babciu! – zwróciłam jej uwagę, bo jak dla mnie, zdecydowanie powinna zakończyć swój niesmaczny monolog. Mama patrzyła na mnie ze zdezorientowaną miną, bowiem zapewne pięćdziesiąt procent wypowiedzi babci, nie potrafiła jednak zrozumieć. Szczęściara.

- Czy teraz płeć męska się zmieniła? – skierowała swoje pytanie do lokowatego, nie zwracając na mnie zbytniej uwagi.

- Myślę, że nadal jesteśmy tak samo namiętni i niegrzeczni jak za pani czasów. No i warto również dodać, że na pewno jesteśmy uzbrojeni w wielką cierpliwość, zrozumiałość i tolerancję – spojrzał tym razem na mnie, a ja wiedziałam, że dalsza rozmowa nie potoczy się zbyt dobrze.

- Wspaniale – skomentowała krótko babcia, biorąc łyk czerwonego wina.

- Warto również dodać, że mężczyźni w Anglii są…

- Nieco przewrażliwieni i bardzo niecierpliwi, prawda Harry? – zabrałam głos, patrząc na niego pewnym siebie wzrokiem. – Ah, i zapomniałabym o najważniejszym. Są cholernie nieufni i na dodatek lubią kontrolować swoje partnerki. Czasem traktują je jak przedmiot, bo uważają je chyba za nieradzące sobie istotki, które bez nich byłyby jak dzieci we mgle – ciągnęłam, a sytuacja robiła się coraz bardziej temperamentna.

- No tak. Bo niektóre obcokrajowiczki są tak pewne swego, że zupełnie nie pozwalają wyrazić swojego zdania owym partnerom. Mają zbyt duży honor i dumę, żeby przyznać się do błędu, i przyjąć choć mały podarunek. Sądzą, że same wszystko załatwią i kompletnie nie obchodzi ich zdanie innych, czyż nie? – uśmiechnął się ironicznie, a ton naszych głosów coraz bardziej się podnosił.

- No tak! Bo przecież obcokrajowiczki to najgorsze kobiety w nowych krajach – podniosłam się z krzesła, bliska wybuchu. - Dziwne, że w ogóle mają do nich wstęp. Jeśli jesteście tak biedni, może wiążcie się z kobietą swoich obyczajów. No, Harry. Nie zawiesiłeś ostatnio oka na jakieś ładnej Angielce?

- Proszę, przestańcie – odezwała się Kathrin, próbując załagodzić sytuację, ale obydwoje puściliśmy jej prośbę mimo uszu.

- Na Angielce nie – również wstał, mierząc się ze mną wzrokiem – Ale ostatnio zdarzyło mi się zawiesić oko na jednej Polce, której plakaty, przedstawiającej ją w samej bieliźnie były zawieszone w jedynym sklepie z bielizną w całym centrum handlowym. Świetny widok. A najlepsze było w tym wszystkim to, że ta oto właśnie Polka, okazała się moją dziewczyną. Cóż za śmieszny zbieg okoliczności, nie uważasz? Prawie popuściłem z wrażenia.

- No coś ty. W takim razie masz wielkie szczęście. Zapewne cieszyłeś się z sukcesu swojej dziewczyny? No wiesz, w końcu taka reklama to nie codzienność. A może się mylę? Może wpadłeś do jej domu jak huragan, i zjechałeś z góry do dołu za to, że chciała zrobić coś sama, bez wyrażenia twojej zgody. To chyba do ciebie podobne. A tak na marginesie, może na drugi raz trzeba zainwestować w pieluchy – odgryzłam się chamsko, bowiem nie miałam zupełnej ochoty na dalsze ciągnięcie tej konwersacji.

- Dość! – krzyknęła moja matka, dosłownie zabijając nas wzrokiem. Choć nie często potrafiła się skupić na angielskiej konwersacji by cokolwiek zrozumieć, tym razem jednak zdawało mi się, że chyba nie miała z tym większego problemu. – Naprawdę zachowujecie się jak dzieci. Ile wy macie lat? – moja jak i Harry’ego mina stopniowo stawała się coraz to łagodniejsza, a poczucie winy zdecydowanie dawało o sobie znać. Na pewno nie pokazaliśmy się z dobrej strony. Oboje. – Przecież jesteście w sobie tacy zakochani! Co się stało? Czy pozwolicie, żeby jedna rzecz zrujnowała wszystko, co budowaliście tak długo? Czy pozwolicie, żeby wszystkie wasze starania i dobre chwile poszły na marne? Sofio … - spojrzała na mnie – Jesteś moją córką, ale tym razem nie jestem po niczyjej stronie. Powinnaś zaufać swojemu chłopaki, i powiedzieć mu o tym co zadecydowałaś. Pamiętaj, że zawsze najgorsza prawda jest lepsza od najpiękniejszego kłamstwa – spuściłam głowę, nie wiedząc nawet co powiedzieć. – A ty, Harry – skierowała się tym razem do zielonookiego – Musisz wykazać choć trochę wyrozumiałości i dać swojej dziewczynie podejmować swoje decyzję. Jako jedyny powinieneś wiedzieć o tym najlepiej, że człowieka nie można ot tak tego pozbawić, nie mam racji? – chłopak skinął niezauważalnie głową, a ja byłam pod cholernym wrażeniem, jak moja mama radzi sobie z językiem.

Wiem, że powinnam raczej skupić się na tym CO mówi, a nie po jakim języku, ale naprawdę było to dla mnie niewiarygodne. – Ja skończyłam na dzisiaj mój posiłek. Wy chyba również. Jeśli wyjaśnicie sobie parę spraw i przestaniecie zachowywać się jak dwoje rozkapryszonych nastolatków, zgłoście się do mnie na normalną rozmowę. Na razie nie mam na to ochoty – zakończyła swój monolog i wstała od stołu, kierując się do pokoju, który przydzieliłam jej na czas wizyty.

- Tak… Ja też już pójdę. Jeśli będziesz mnie potrzebować, dzwoń – odezwała się blondynka – Do widzenia Pani – skinęła głową do mojej babci, która wciąż siedziała wygodnie na krześle sącząc jak gdyby nigdy nic kolejną już lampkę wina.

- Ah, ta młodzież. Temperamentna i niezwykle wybuchowa – mówiła z takim spokojem i relaksem, iż myślałam, że zaraz wyciągnie cygaro. Na szczęście tak się nie stało.

- Babciu, mogłabyś nas zostawić? – zwróciłam się do niej grzecznie, bo nie wydawała żadnych oznak odejścia.

- Tak, tak oczywiście. Porozmawiajcie sobie, kochani. I niczym się nie martwcie. Zakochani zawsze sobie wybaczają. Poza tym w związkach potrzebny jest dreszczyk emocji i trochę dzikości – uśmiechnęła się szeroko, dając Harry’mu soczystego buziaka w policzek, czym ponownie byłam zdegustowana i zawstydzona. Po chwili opuściła pokój, a ja stałam dalej w miejscu wpatrując się w zielone tęczówki chłopaka, które nie były już przepełnione tak wielkim gniewem.

- Wybaczcie. Zapomniałam o winie – pojawiła się znowu, zupełnie bez pozorów, biorąc ze sobą butelkę. Tym razem miałam nadzieję, iż niczego nie zapomniała, co sprawdziłam dokładnie przed jej wyjściem.

Music on

Nikt z nas się nie odzywał. Zupełnie tak, jakbyśmy nie mieli sobie nic do powiedzenia. Znienacka głośno odchrząknęłam, na co on ciężko westchnął.

- Nic nie mówisz… - odparł po chwili.

- Po prostu… Zastanawiam się jak mogliśmy do tego dopuścić.

- Każdemu się zdarza. Nam widocznie też. Przyznaję, że nie zachowałem się godnie pochwały. Po prostu… Byłem zły, wściekły. Gdy te zdjęcia ujrzały światło dzienne, jak zwykle Paul poprosił mnie na rozmowę i sama chyba zdajesz sobie sprawę co powiedział – popatrzył na mnie znacząco, a mnie zrobiło się wstyd, co nie zmienia faktu, że byłam również zdenerwowana, bo w końcu znowu ich menadżer musiał dać mu wykład na mój temat. Już wyobrażam sobie, co usłyszał lokowaty.

- Przepraszam. To rzeczywiście nie było dobrze przemyślane. I nie zdawałam sobie sprawy, jak skutki tej sytuacji wpłyną na twój rozwój kariery. Pewnie zrobiłam ci wstyd – westchnęłam już lekko zdruzgotana.

- Nie… - ominął stół i podszedł do mnie. – Nie zrobiłaś mi wstydu. Po prostu byłem cholernie zazdrosny wiedząc, że nie tylko ja oglądam moją dziewczynę w bieliźnie – uśmiechnął się lekko, na co zachichotałam.

- To prawie tak jak w stroju kąpielowym – wziął moją dłoń, i przyłożył do swego policzka.

- Jestem głupkiem. Powinienem być dumny, że mam tak idealną kobietę. I naprawdę cieszę się za twój sukces.

- To było jednorazowe. Obyłoby się bez tego… Po prostu bardzo chciałam zobaczyć się z mamą i wtedy myślałam tylko o tym – przytuliłam się do niego, bowiem nie mogłam dłużej usiedzieć bez ciepła jego ciała. Tak bardzo mi tego brakowało, iż czułam się tak, jak za pierwszym razem będąc w jego ramionach.

- Postaram się zastopować. I jeśli tego chcesz, nie będę płacił za wszystko, na co nie masz ochoty. Ale wiedz, że staram ci się dogodzić jak tylko się da.

- Wiem – uśmiechnęłam się przez łzy. Rozpłakałam się, ale musiałam w końcu dać upust emocjom, które kumulowały się we mnie przez ostatnie dni – To ja byłam głupia myśląc, że się mnie wstydzisz i chcesz zrobić na złość.

- Tak… - zastanawiał się nad czymś – W tej kwestii naprawdę byłaś trochę głupiutka – odsunął się i spojrzał na mnie znów z tą ogromną radością i miłością w oczach. – Kocham cię najbardziej na świecie. Jestem przy tobie, bo nie ma na świecie innego miejsca, w którym mógłbym być – jego usta zbliżyły się do moich, a po chwili złączyły się w długim pocałunku. Czułam się jak dziecko, które dostało nową zabawkę. Byłam szczęśliwa. Znowu byłam szczęśliwa. Tym razem moja mama mogła zobaczyć mnie w takim stanie, jakim chciałam, żeby mnie ujrzała. Ja, stojąca tuż obok niego, w silnie zaciśniętych ramionach, przepełniona szczęściem i radością. Bo w końcu odnalazłam kogoś, kto jest dla mnie ważny. Kogoś, kto mnie rozumie i docenia. Kogoś, kto jest całym moim życiem.

- W takim razie jesteś gotów by spotkać się ponownie z moją mamą? – uśmiechnęłam się, puszczając mu oczko.

- Myślę, że w tej chwili zrobimy lepsze wrażenie. Muszę ją przeprosić – odparł, biorąc mnie za rękę.

- Chodź – pocałowałam jego dłoń, i skierowaliśmy się do pokoju szatynki. Cieszyłam się, że powiedziała nam tyle ważnych i prawdziwych słów. Gdyby nie ona, może byśmy się nie pogodzili? Może Harry wyszedłby stąd bez żadnego słowa pożegnania czy nadziei na lepsze jutro? Tego nie wiedziałam. Cieszyłam się tą chwilą.

- Mamusiu… - stanęliśmy w drzwiach, gdzie przepiękna kobieta w średnim wieku wpatrywała się w krajobraz za oknem. Odwróciła się w naszą stronę, a na jej twarzy pojawił się uśmiech.

- Cieszę się, że pomogłam – podeszła do nas, biorąc w dłoń nasze splecione ręce.

- Chciałem przeprosić za moje zachowanie. Mam nadzieję, że dostanę drugą szansę na pokazanie się z tej lepszej strony – kąciki jego ust się podniosły, a mnie na sam widok miękły kolana. Jak zwykle zresztą, gdy wykonywał ten gest.

- Oczywiście… Mamy mnóstwo czasu. Zostaniesz na herbatę?

- Bardzo bym chciał, ale niestety mamy wywiad w radiu, i moja nieobecność zapewne niezbyt zadowoliłaby mojego menadżera – spojrzał tym razem na mnie, na co skinęłam ze zrozumieniem głową.

- Oczywiście. Nigdy nie można zaniedbywać swoich obowiązków. A co robisz na święta, Harry? Jesteś zajęty? Byłoby nam bardzo miło, gdybyś spędził z nami czas – słowa mojej mamy były proste i poprawnie wypowiadanie. Zapewne brała kilka lekcji angielskiego, nawet mi o tym nie mówiąc, aby zrobić mi niespodziankę. Byłam zdumiona jej ogromnym staraniem i postępkiem.

- To cudowna propozycja i bardzo się cieszę, ale spędzam święta również z moją rodziną – uśmiechnął się na samą myśl – Nie widziałem ich bardzo długo…

- Oh, oczywiście. Nie wiem czemu o tym nie pomyślałam. Wspaniale to słyszeć. Mam nadzieję, że pozdrowisz ich od nas.

- Oczywiście – skinął zadowolony głową. – Zostawiam was same. To pierwszy pani dzień tutaj, a już tyle dziwnych sytuacji – zaśmiał się, na  co powtórzyłyśmy jego gest. – Odwiedzę was jeszcze…

- Mamy taką nadzieję – odparła mama. – Jesteś bardzo dobrym chłopakiem, Harry. Cieszę się, że moja córka spotkała na swojej drodze właśnie ciebie – kąciki moich ust podniosły się wyżej,

na usłyszenie owych słów. Chłopak spojrzał na mnie z ciepłem, i bardziej ścisnął moją dłoń.

- Ja cieszę się jeszcze bardziej.

                                                       HARRY

Music on

Tak. Byłem szczęśliwy. Czy można być bardziej? Wątpię. Miałem wszystko, czego pragnę. Wszystko czego nigdy nie śmiał być oczekiwać. Wszystko co kocham. Mówi się, że tak niewiele potrzeba do szczęścia. Ja natomiast miałem tak wiele, iż nie wiem za co spotkało mnie tyle dobrego. Rodzina, przyjaźń, kariera, ONA… Ona w postaci miłości. Miłości na całe życie. Miłości, która nigdy nie ustaje. Która nie szuka niczego złego i nie zazdrości. Czy możliwe było, żebym kiedykolwiek się od niej uwolnił? Żebym kiedykolwiek mógł związać się z inną kobietą? NIE. Na chwilę obecną, nie było to dla mnie możliwe. Bo gdyby mnie opuściła, przestałbym istnieć. Nie miałbym wielu powodów do radości, nadziei i wiary. Nie byłoby osoby, która obdarzyłaby mnie ciepłem, uściskiem czy pocałunkiem. Na widok nikogo innego nie poczułbym tego, co czuję gdy widzę właśnie JĄ. Moje życie nie byłoby takie samo. Zabrakłoby w nim tego, co teraz tak bardzo je dopełnia. Zabrakłoby szczęścia…

Szczęście to ta chwila co trwa...Szczęście to piórko na dłoni,
Co zjawia się, gdy samo chce i gdy się za nim nie goni.

Szczęście to ta chwila co trwa, niepewna swej urody.
To zieleń drzew, to dzieci śmiech, słońca zachody i wschody.
Więc nie patrz w dal, bo szczęście jest tuż obok nas.
W zwyczajnym dniu, w zapachu domu,
Wśród chmur, w ciszy traw - jest blisko nas,

Dlatego...
Póki radość jest w nas, póki wielka miłość płynie w nas,
Warto żyć, warto śnić, warto być...
Póki śmiech tłumi łzy, póki wciąż mamy sny,
Warto śmiać się, cieszyć się, warto kochać...
A kiedy pragniemy całym sercem, zawsze coś nas do celu pcha.
I znów tak cudownie potajemnie, cały świat sprzyja nam...
Ja wiem, więc proszę, uwierz mi , nieważne w życiu są przyszłe dni.
I jeśli piękno żyje w nas, to dajmy mu siłę i pozwólmy mu trwać.
I jeśli możesz komuś całe serce dać,
kochać raz na zawsze - nigdy nie będziesz sam.
Gdy się kocha, można czekać wiek,
To co dobre już zostanie, nigdy nie będziesz sam.
Nasze myśli podniebne, niech szybują wśród chwil.
Słowa już niepotrzebne,
Tylko gest... cisza... i Ty...

           

Musicon

Dom One Direction

            Przyjaźń. Tak ważna jest dla nas przyjaźń. Kochamy się jak bracia i wiemy, że zawsze możemy na siebie liczyć. One Direction to nie tylko zespół. To rodzina, przyjaciele, zabawa i radość. One Direction to siła, jakiej zazdrościć może nam nie jeden człowiek.

            Kolejny rok się kończył, a następny zaczynał. Tak wiele osiągnęliśmy. Tak wiele zostało nam dane od losu, że do tej pory nie możemy uwierzyć, iż ta historia przydarzyła się właśnie nam. Ta cała przygoda przytrafiła się tej piątce najzwyczajniejszym chłopaków, którzy nie grzeszyli urodą, sławą czy urokiem. Natomiast mieli wielki dar. Umiejętność słuchu. Gdy brzmiały ich głosy, płynęli głęboko, a każdy kto miał okazję usłyszeć i zobaczyć to na własne oczy, popadał w zachwyt i ekscytację. Setki koncertów, miliony sprzedanych biletów oraz płyt, w której kolejna z nich była w drodze, a także premiera filmu, która miała nastąpić już na początku kolejnego roku. Czy ktokolwiek w ogóle przypuszczał, że osiągniemy tyle co dotychczas?

- Ja nigdy nawet bym o tym nie śnił… - westchnął blondyn, siedząc wygodnie na kanapie we wspólnym salonie.

- Tak. To zabawne prawda? – zaśmiał się Liam. – Tyle przetrwaliśmy.

- Napady szalonych fanek… - oznajmił Louis.

- Zwiedzenia całego świata – odezwałem się tym razem z zachwytem.

- Zakochiwanie się w prezenterkach programów – Niall popatrzył na mnie z rozbawieniem, na co skarciłem go wzrokiem.

- Nie zapomnijcie o potajemnych związkach – zwrócił uwagę Zayn, ukradkiem zerkając na mnie. Bo w końcu tylko my mieliśmy taką, a nie inną sytuację. Tylko my mogliśmy poczuć się wykorzystani, i mieć świadomość jak to jest, gdy dzieję się coś wbrew twojej woli. Teraz wydawało mi się to śmieszne. Z Taylor wszystko skończone i w końcu mogę żyć tak jak chcę. Zayn natomiast dalej brnie w sytuację z Perrie, tym razem z własnej woli. Wydaję mi się, że przyzwyczaił się do takiego życia i jakimś trafem, nie chcę pozwolić jej odejść. Może nawet w końcu się zakochał po raz drugi?

- No i w końcu znalezienie prawdziwych miłości – Louis spojrzał na wszystkich z zadumą. Każdy z nas uśmiechnął się pod nosem, nie mówiąc ani słowa. – W końcu możemy powiedzieć, że jesteśmy szczęśliwi?

- Tak – odparł Liam, zwracając tym naszą uwagę. On i Danielle tworzyli cudowny związek, którego zawsze im zazdrościłem, a teraz ja sam mogłem się pochwalić czymś najpiękniejszym co mogło mi się wydarzyć.

- Myślę, że to nie szczyt moich oczekiwań, ale tak… Jestem szczęśliwy – westchnął Zayn. Klepnąłem go po ramieniu, na znak, że on również pewnego dnia odnajdzie to, co sprawi, że jego życie nabierze barw. Każdy z nas ma prawo walczyć o to, czego pragnie.

- Kto by pomyślał na początku wakacji, że będę całkiem innym człowiekiem? – przyszło kolej na mnie – Życie dało mi więcej, niż mógłbym się spodziewać. Mam cudownych przyjaciół – spojrzałem na nich z sentymentem – Wspaniałą rodzinę i najlepszą dziewczynę na ziemi. Nie mógłbym być bardziej szczęśliwy.

- Niall? – mulat spojrzał wymownie na blondyna, który siedząc wygodnie na fotelu, rozmyślał nad czymś nieznanym reszcie chłopaków, lecz ja dokładnie wiedziałem co chodziło mu po głowie.

- Tak – westchnął chłopak, udając, że niczym się nie przejmuje –I cieszę się waszym szczęściem.

- Nie powiedziałeś tego dosłownie – odezwał się zaniepokojony Lou.

- Czego?

- Że jesteś szczęśliwy – blondyn pokiwał rozbawiony głową.

- Jestem szczęśliwy. Zadowoleni? – skłamał. Znaliśmy się na tyle, że każdy z nas wiedział, kiedy z drugim jest coś nie w porządku, a Horan widocznie dawał to po sobie znać.

- Byłbym zadowolony, gdyby te słowa były prawdą… - westchnął pasiasty.

- Co mam wam powiedzieć? Że tak, mam wszystko, za

co inni mogliby zabić. Bo w końcu sława, kariera, pieniądze, uwielbienie ludzi na całym świecie to wspaniała rzecz, czyż nie? – patrzyliśmy na niego z bólem. Jak to możliwe, że tak cudowny człowiek jak Niall, za cholerę nie mógł doznać uczucia, którego tak bardzo pragnął? Czy za każdym razem coś musiało stawać mu na przeszkodzie? – Wiecie… Oddałbym to wszystko za to, żeby nie być już samotnym. Dwadzieścia lat to dużo. Nie chcę już tak żyć… - schował w dłoniach twarz, a każdemu z nas doskwierało uczucie przykrości i współczucia. Podszedłem do chłopaka i usiadłem tuż obok.

- Wiesz… Uważaj na to co mówisz. Bo nigdy nie wiesz, kiedy twoje prośby się spełnią.

- Co? – zapytał, patrząc na mnie zdezorientowany, a w tym samym momencie usłyszeliśmy pukanie do drzwi frontowych. Uśmiechnąłem się szeroko, i wziąłem chłopaka po ramię.

- Już czas – kiwnąłem głową, a blondyn wciąż nie wiedział o co może mi chodzić. Podeszliśmy do drzwi i stanęliśmy obok siebie. Pewny siebie spojrzałem na niego po raz ostatni i otworzyłem szeroko drzwi, gdzie stała drobna, lekko uśmiechnięta blondynka, której w oczach mogłem dostrzec te same uczucia co w oczach przyjaciela. Chłopak spojrzał zaskoczony na kobietę, a wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił. Teraz był zdumiony i o wiele bardziej ożywiony. W jego tęczówkach skakały iskierki szczęścia.

- Annie…

***

Witajcie mordki!

Jak się podoba rozdział? Pisałam go z jakimś sentymentem. W ogóle czuję się, jakby to był ostatni rozdział tego opowiadania, a przecież tak nie jest. Jeszcze duuużo przed nami, mam nadzieję, że się cieszycie, bo ja ogromnie.

Zadowoleni ze zgody naszych bohaterów? Mam nadzieje, że tak. Jakoś nie mogę na nich patrzeć, gdy są pokłóceni. Dużo słów miłości, ale tego też potrzeba.

Będę wdzięczna, jeśli pod tym postem pojawi się minimum 40 komentarzy, bo jeśli nie, to rozdział się szybko nie pojawi. Ja też nie mam kompletnie czasu, i wstawiam rozdziały tak szybko tylko dlatego, bo robię to dla was. Proszę zróbcie mi prezent, bo naprawdę jest mi przykro, kiedy widzę liczbę wejść i obserwatorów a tylko mało ponad 20 komentarzy. Na innych blogach jest ich o wiele więcej, dlatego nie wiem czy nie staracie się bo mój blog jest po prostu słaby? Jeśli tak nie jest, to dajcie mi to do zrozumienia.

ZAPRASZAM PONOWNIE NA FILMIK O HARRY’M!

KOCHAM!