8.Another life that's gone to waste, another light lost from your face, it's complicated

Music on

Sofia

To naprawdę bardzo miłe uczucie, gdy w poranek po imprezie, budzisz się i nie jesteś na kacu. Nie boli Cię głowa i czujesz się całkiem w porządku, przynajmniej nie masz wrażenia, że zaraz zwymiotujesz, nie lecisz do kuchni z zachłannością wypicia choć pięciu kropli wody, a co najlepsze, masz apetyt i wrażenie, że naprawdę chcę Ci się wstać i powitać nowy dzień. Tak też było w moim przypadku, bowiem wczoraj, a w sumie można powiedzieć, że już dzisiaj, bowiem wraz z Kathrin, przyszłyśmy z klubu dopiero o trzeciej nad ranem, wypiłam jedynie niedużą szklankę whisky, tak więc czułam się doskonale. No może pomijając fakt, że mój humor został zupełnie zrujnowany przez tego daremnego palanta, ale nie chcę już nawet o tym myśleć. Nie pozwolę, żeby ten idiota zatruwał mi całe życie, swoim niedojrzałym i durnym zachowaniem. Sam początek naszych rozmów kompletnie mnie nie zdziwił, ponieważ przeczuwałam, że nie będzie zbyt sympatycznie, ale to co zrobił później, przebiło wszelkie możliwości. Byłam ogromnie zła, ponieważ spędzając czas ze Steven’em, czułam się naprawdę świetnie i nie miałam najmniejszej ochoty, żeby ktoś nam przerwał, ale niestety do akcji musiał wkroczyć Pan Dumny Harry Egoistyczny Styles, więc wszystko trysnęło niczym mydlana bańka. Sama przed sobą muszę przyznać, iż naprawdę moje nerwy sięgały zenitu, ale w jakiś niezrozumiały dla mnie sposób nie przeszkadzało mi to tak bardzo. Gdy loczek ocierał się swoim nieskazitelnym ciałem o moje, we wszystkich wnętrznościach czułam multum wibracji. Wdychając jego perfumy, połączone z zapachem żelu do kąpieli, myślałam, że to najlepsza delektacja, jaką miałam przyjemność odczuć. Jego chrypkowaty głos, był dla moich uszu niczym wymarzona melodia, a duże zielone oczy hipnotyzowały za każdym razem, gdy tylko lustrowałam je dogłębnie wzrokiem. Dlaczego tak pociągający chłopak, który wpływa na mnie w taki, a nie inny sposób, musi być takim cholernym kretynem? Wiem, że nie mogę myśleć o nim w sposób inny, niż o najgorszym wrogu, lecz nie do końca mam wrażenie, że nim jest. Wydaję mi się, że nawet go trochę pociągam i jest zazdrosny, co zresztą pokazał swoim wczorajszym zachowaniem, bo przecież jakby miał mnie głęboko gdzieś, to nie przejmowałby się za żadne skarby moim wczorajszym partnerem. A może to tylko moje głupie przypuszczenia? Może nienawidzi mnie na tyle mocno, że w jakiś sposób chce mi zrobić na złość, odciągając wszystkich, najbardziej odpowiednich kandydatów? Nie mam pojęcia, lecz miałam nadzieję, iż dowiem się tego od Kathrin, bowiem wczoraj już nie miałyśmy siły, ani tym bardziej nerwów, żeby poruszać te tematy.

Po wszystkich rozmyśleniach, usłyszałam nad uchem głośne ziewnięcie, które wydało się z ust blondynki. Postanowiłyśmy wczoraj, że nie będzie specjalnie wracała do domu, tylko prześpi się u mnie. A raczej nie u mnie, lecz u siebie, bo w końcu to wciąż był jej dom. Ja byłam tylko jego dodatkiem i przypadkowym mieszkańcem.

- Fajnie jest się tak dobrze czuć z rana po imprezie. Nie pamiętam kiedy ostatnio miałam taką sytuację – uśmiechnęła się spoglądając w biały sufit.

- Uwierz, że ja też. – westchnęłam – A jak Ci się ogólnie wczoraj podobało? – zapytałam patrząc na jej profil

- Teraz pytanie, czy w ogóle mi się choć trochę podobało – odparła, na co spojrzałam na nią marszcząc przy tym czoło, doszukując się dalszych wyjaśnień.

- Fajnie było znów spotkać chłopaków, ale ta cała sytuacja z Zayn’em, a później jeszcze Harry. Istna komedia – odezwała się ponownie, obracając się na bok w moją stronę.

- Czekaj, czekaj. Od początku. O co chodzi z Malik’iem? Bo już wczoraj miałam wrażenie, że coś nie gra.

- To długa historia. - odpowiedziała zmieszana

- Mamy czas Kat – powiedziałam uśmiechając się lekko, by dodać jej choć trochę otuchy.

- To zaczęło się jakiś rok temu. Poznałam Zayn’a i już wtedy on i chłopcy byli bardzo znani, a on sam był po związku z Perrie. Ale tym prawdziwym. Kiedyś byli ze sobą na poważnie, lecz ona z nim zerwała, bo stwierdziła, że sama chcę się doskonalić pod względem kariery. Byliśmy z Malik’iem parą jakieś pół roku i było naprawdę wyjątkowo. Chłopcy bardzo mnie polubili i oczywiście ja ich również. Strasznie się ze sobą zżyliśmy. Kiedy w końcu ich menadżer stwierdził, że koniecznie musimy to zakończyć, a on musi wrócić do Edwards, czy tego chcę czy nie, bo potrzebują dużo rozgłosu. Wydaję się, że była to sytuacja bez wyjścia, ale ja wiem, że jeśli Zayn by się uparł, to mógłby ze mną zostać. Ale widocznie nie tego chciał. Odeszłam, bo nie mogłam patrzeć jak są znów razem, pomimo tego, że już raz się na niej kompletnie zawiódł. Po jakimś czasie dowiedziałam się, że wrócili do siebie tylko na trochę, bo Zayn uświadomił sobie, że jednak jej nie kocha tak jak kiedyś, ale i tak nie mogli już nic zrobić, dlatego zostali parą, ale na niby. Później on się ze mną kontaktował, ale ja poznałam Tayler’a i nie miałam zamiaru ponownie się wciągać w to całe bagno, bo znów zostałabym zraniona, a tego bym sobie nie wybaczyła. No i to chyba cała historia – westchnęła kryjąc twarz pod białą pościelą. Słuchałam jej z ogromną uwagą i nie mogłam uwierzyć, że to wszystko spotkało tą biedną dziewczynę. Było mi ogromnie przykro, bowiem nikt nie zasługuje sobie na takie traktowanie. Jak w ogóle można komuś dyktować warunki, tylko dlatego, bo podpisał jakąś cholerną umowę? Jeśli kazaliby mu skoczyć w ogień, to też by to zrobił?

- Przykro mi Kathrin – odezwałam się całując dziewczynę w czoło

- Niepotrzebnie kochana, teraz jest dobrze – uśmiechnęła się lekko, na co ja odwzajemniłam gest.

- Dobrze, że poznałaś Tayler’a.

- Tak. I choć czasem doprowadza mnie do szału, to wiem, że właśnie jego potrzebowałam po całym tym zamieszaniu. Po prostu pojawił się w odpowiednim miejscu i czasie, za co mu ogromnie dziękuje. No, a co z tym Harry’m? Jak Boga kocham, ten chłopak zaczął świrować. Nie znałam go od tej strony. – dokończyła

- Co masz dokładnie na myśli? I jak to się stało, że pojawiliście się nagle znikąd? – zapytałam zdezorientowana. Blake opowiedziała mi całą wczorajszą sytuację, która zaszła w klubie, a moja buzia była już otwarta z szoku do granic możliwości. Czyli jednak był zazdrosny! Na pewno! Po prostu tylko chciał nam zamydlić oczy, wykręcając się głupimi wymówkami. Co za cholernik. Czy istnieją jeszcze na tym świecie przekleństwa lub nieprzyjemne epitety, których bym nie skierowała w myślach w jego stronę? Wątpię.

- Ej Sofi, a powiedz mi. On Ci się podoba choć trochę? – zapytała siadając tym razem na łóżku, jakby czekała na jakieś mega wielkie odkrycie.

- Nie! Nienawidzę go! – odparłam z poirytowaniem w oczach.

- Laska, ale ja nie pytam jakie żywisz do niego uczucia, tylko czy Cię pociąga – zaśmiała się

- No.. to znaczy. No jest w miarę okej. – zaczęłam się lekko jąkać, co dziewczyna od razu wyczuła i na pewno miała pewność, że jednak kręcę. Popatrzyła na mnie tym SWOIM wzrokiem, którym zawsze mnie miażdżyła totalnie, a ja zakryłam twarz w poduszkę.

- O kurwa! On Ci się podoba! – zaczęła krzyczeć i skakać po łóżku. Z kim ja się zadaję?

- Dobra do cholery! Jest zajebiście przystojny, ma cudowny głos, piękne oczy i mega świetne ciało, ale nic więcej! Jest kompletnym sukinsynem, a ja nie mam zamiaru się zadawać z tego typu człowiekiem– odparłam całkowicie poważnie. Teraz już wiedziała co czuję, ale nie przeszkadzało mi to. Wiedziałam, że mogę jej powiedzieć wszystko, a to co aktualnie mówiłam, było naprawdę szczere i kompletnie zgodnie z prawdą.

- Dobrze kochanie, tylko się nie bulwersuj. Poza tym Harry jest, BYŁ zupełnie inny. Nie wiem co się stało z tym chłopakiem. Może to przez tą Taylor? Sama nie wiem, ale wydaję mi się, że cholernie go do Ciebie ciągnie i dlatego się tak zachowuje – odpowiedziała, co lekko mnie wprawiło w osłupienie.

- W takim razie ma bardzo dziwne metody – odparłam wzdychając. Postanowiłam, że nie będę się tym dalej przejmować, bo mam na głowie inne, ważniejsze rzeczy, niż rozmyślanie nad ważniaczkiem Styles’em. Obie z Kathrin postanowiłyśmy zrobić sobie dzień - nic nie robienia, dlatego czym prędzej przebrałyśmy się w luźniejsze ciuchy, a w moim przypadku była to o dwa rozmiary za duża bluza spider-man’a,

którą kupiłam jeszcze w Polsce, do tego pierwsze lepsze szorty, które wpadły mi do ręki i standardowo, moje słodkie, lecz najwygodniejsze na świecie kapcie z kokardką. Dziewczęco i na luzie. Cały strój kompletnie do siebie nie pasował, ale nie przeszkadzało mi to w żadnym wypadku, bowiem wraz z Blake, nie czułyśmy przy sobie absolutnie żadnego wstydu. Poza tym, raczej nie zapowiadało się, że będziemy mieć gości, więc kolejny plus.

Music on

Po dwóch godzinach oglądania jakiejś typowej szmiry i skakania po kanałach, postanowiłyśmy w końcu włączyć jakiś film, bowiem przyrzekłam, że dłużej nie przeżyję słuchania tych cholernie bezsensownych programów rozrywkowych i reality show. Kathrin przysiadła tuż przy szafce z ogromną ilością i różnorodnością filmów na dvd, a ja tymczasem wstałam do kuchni, by zabrać na seans miskę sałatki owocowej, którą zrobiłyśmy kilka chwil wcześniej. W pewnym momencie usłyszałam dzwonek do drzwi i dość się zdziwiłam, bowiem nikt wcześniej nie dawał nam znać, że ma zamiar wpaść. Może to listonosz, lub coś w tym stylu? Kładąc miskę z sałatką na stole, w podskokach podeszłam do drzwi, lecz jak bardzo musiało być widać moje zdziwienie, gdy w drzwiach stanęła piątka, dobrze znanych mi chłopaków.

- Lou? – wyszeptałam pozostając wciąż w lekkim szoku.

- Hej, stoi przed tobą piątka największych przystojniaków w Wielkiej Brytanii, a ty widzisz tylko Louis’a? – zapytał zdezorientowany, ale również rozbawiony mulat, stojący tuż obok mojego przyjaciela.

- Ja, przepraszam. Nie spodziewałam się was. Wejdźcie – otrząsnęłam się i wpuściłam do środka, a za każdym kolejnym wejściem, zostałam obdarowana ciepłym uściskiem. No może oprócz tego ostatniego, bowiem był to nie kto inny, jak ON. Spojrzał na mnie spod byka i przeszedł obojętnie, lecz nie zdążył przekroczyć progu salonu, bowiem chwyciłam go za ramię.

- A ty co tu robisz? – zapytałam, gdy chłopak odwrócił się w moją stronę.

- Przyszedłem z chłopakami, nie miałem ochoty siedzieć sam. Masz coś przeciwko kwiatuszku? – odparł z tym swoim ironicznym uśmieszkiem, którego wręcz nienawidziłam. Dobra, tak serio to może nie był tak bardzo ironiczny, a jego uśmiech, to jeden z najpiękniejszych zjawisk na całym świecie. I dlaczego ja to mówię?

- Po pierwsze, nie mów do mnie kwiatuszku, a po drugie, tak, zgadłeś. Po wczorajszym mam Cię dość na najbliższe sto lat – powtórzyłam jego czynność, a na moich ustach pojawił się ten sam rodzaj uśmiechu.

- Oh, proszę Cię! Jestem pewien, że w środku wręcz krzyczysz z radości, że mnie widzisz. – na te słowa jedynie się zaśmiałam głośno. Ten chłopak coraz bardziej zaskakiwał mnie niesamowitą pewnością siebie i poczuciem humoru, w tym przypadku, bardzo kiepskim poczuciem humoru.

- Oczywiście żartujesz prawda? Jesteś największą zmorą mojego życia, więc szczerze wątpię w Twoje chore przypuszczenia. – chłopak nie mówiąc nic, zmierzył mnie wzrokiem od góry do dołu, co było dla mnie dość żenujące, bowiem mój strój był taki jaki był, no i prawie całkowicie odkrywał moje nogi, więc z drugiej strony miał na co popatrzeć. Jeszcze te kapcie. Zabierzcie mnie stąd!

- Ładne nogi – znienacka przerwał tą dziwnie niezręczną ciszę, na co ja spojrzałam na niego wielkimi oczami. Em, czy on pochwalił właśnie moje nogi?

- Słucham? – zapytałam zdezorientowana, nie wiedząc kompletnie co innego mam odpowiedzieć.

- Słyszałaś. Ale nie bierz sobie tego tak do serca, bo to chyba jedyny komplement jaki ode mnie będziesz miała okazję usłyszeć – odpowiedział po chwili, a we mnie aż zawrzało. Przysięgam, że ten chłopak nie posiedzi tu dłużej niż pięć minut, bo własnoręcznie urwę mu łeb.

- Mam głęboko gdzieś Twoje komplementy – zakpiłam, choć o dziwo brzmiało to zaskakująco spokojnie. Jestem naprawdę świetną aktorką.

- „Gdzieś”, czyli które miejsce masz dokładnie na myśli? – zbliżył się ku mojej twarzy, a ja widziałam w jego oczach, że nie mógł wytrzymać ze śmiechu, co było irytujące, bo ja nie widziałam w tym kompletnie nic śmiesznego.

- Zejdź mi z oczu – wyminęłam go, po czym udałam się do salonu, gdzie zdążyła się już usadowić cała reszta. W końcu jacyś W MIARĘ normalni ludzie.

- Niall, jeśli chcesz mogę Ci przynieść talerzyk – zaśmiałam się patrząc na blondyna, który zachłannie wyjadał sałatkę prosto z tej ogromnej miski.

- Jesteś kochana, ale nie trzeba – obdarował mnie uśmiechem i jak gdyby nigdy nic, powrócił do poprzedniej czynności.

- Ty idioto, ona miała na myśli to, że nie jesteś tu sam i może ktoś się jeszcze skusi, a nikt nie ma ochoty na jedzenie tej sałatki po Tobie. – odezwał się znienacka Liam, którego słowa kompletnie mnie rozbawiły i chwilami już nie mogłam powstrzymać się od wybuchu śmiechem.

- Ohh – zmieszał się niebieskooki odstawiając miskę ze wstydem.

- Spokojnie blondasku, jedz i niczym się nie przejmuj, zaraz jej dorobię – odparłam, po czym udałam się do kuchni w celu zrobienia większej ilości tej magicznej sałatki. Dobrze, że w tym domu wprost roi się od różnego rodzaju owoców. Pogrążona w przygotowaniu posiłku, nagle usłyszałam dochodzące kroki tuż za uchem, a już po chwili, obok mnie pojawił się Tomlinson opierający się o kuchenny blat.

- Jesteś zła, że wpadliśmy bez uprzedzenia? – zapytał z miną zbitego psa

- No coś ty. Poza tym to dom Kathrin, więc nie mam być o co zła – obdarzyłam go najpiękniejszym uśmiechem, jaki tylko mogłam z siebie wydobyć.

- Tak, ale przyjaźnię się z Tobą i głównie to Ciebie chciałem zobaczyć. Następnym razem obiecuję, że dam znać.

- Lou, proszę Cię. Jestem bardzo zadowolona, że przyszedłeś z chłopakami. Wiesz, będziemy mogli się bliżej poznać i w ogóle, tak jak chciałeś.

- Jesteś cudowną – uśmiechnął się całując mnie w policzek.

- Ale trzymam Cię za słowo, że następnym razem dasz znać, bo nie chcę się pokazać po raz kolejny ubrana jak mały ułom – odezwałam się po chwili, na co chłopak wybuchnął jedynie śmiechem.

- Ty nigdy nie wyglądasz jak ułom. Poza tym pasują Ci te kapcie super bohaterze ! – odpowiedział, na co szturchnęłam go w ramię. Wyśmiewa się ze mnie i nawet tego nie kryje!

- Spadaj pasiasty – burknęłam, a on znienacka pomógł mi kroić owoce.

- Przepraszam Cię za wczorajsze zachowanie Harry’ego. Nie wiem co znowu w niego wstąpiło, ale już Ci o tym opowiadałem i mówiłem, że dzieję się z nim ostatnio coś niedobrego. To znaczy, przy nas jest całkiem normalny, w sumie prawie taki jak zawsze był, ale gdy pojawiasz się ty, lub przebywa w towarzystwie Taylor, jest zupełnie innym człowiekiem – powiedział zdruzgotany, bowiem zapewne zauważył, że wczoraj wyszłam z imprezy właśnie głównie przez tego kretyna.

- Już Ci mówiłam, żebyś za niego nie przepraszał. Nie jesteś jego powiernikiem, a on może to zrobić sam, ale jakoś mu się do tego nie śpieszy – odparłam pocieszając w jakiś sposób szatyna, lecz po chwili poczułam w środku, po raz kolejny dziwne wibracje i dreszcze na dźwięk tego cholernie seksownego głosu.

- Komu się do czego nie śpieszy? – zapytał opierając się o framugę drzwi.

- Nie ważne – odparł Lou – Idę do chłopaków – odezwał się znów po chwili, a ja myślałam, że po raz kolejny uduszę go własnymi rękami. Czy on zawsze musi mnie zostawiać na lodzie w takich sytuacji? A później co robi, to jedynie przeprasza za zachowanie swojego przyjaciela. Gdyby był przy mnie większość czasu, to nie musiałby tego robić, bowiem wtedy nie miałabym nawet okazji porozmawiać ze Styles’e, przez co nie miałby również powodów do przepraszania. Co się dzieję z tym światem?

- Pomóc Ci? – zapytał o dziwo całkiem przyjaznym tonem. Teraz pytanie, czy mam być również miła, czy raczej dalej nie wyrażać jakiejkolwiek sympatii i być obojętna?

- Nie musisz. Już kończę – odparłam krojąc już ostatni potrzebny do sałatki owoc. Chłopak przybliżył się do mojej osoby i był już tylko o krok dalej. Denerwowało mnie to, bowiem zawsze gdy stał tak blisko, nie mogłam się skupić na tym co mam mówić. Wywierał na mnie presję i nie miałam pojęcia dlaczego tak się działo.

- To świetnie, bo trochę zaczyna mi się nudzić, a z Tobą zawsze jest ciekawie. - spojrzałam w jego zielone tęczówki, czego od razu pożałowałam, bowiem nie mogłam sobie pozwolić na chwilę słabości, a wpatrując się w jego oczy, nie miałam innego wyboru.

- Co masz na myśli? – zapytałam zaskoczona i zdezorientowana, przerywając tę chwilę zapomnienia. Ze mną jest zawsze ciekawie? Niby pod jakim względem?

- No jak to – zaśmiał się – Nie ma innej osoby, z którą lubiłbym się bardziej droczyć czy kłócić. Przynajmniej choć trochę umilasz mi czas – zaśmiał się, a ja miałam ochotę wbić mu ten malusieńki nożyk, który właśnie trzymałam, prosto w tyłek.

- Kurczę, rzeczywiście to takie zabawne uprzykrzać komuś życie – udawałam, że się śmieje. – Tylko uświadom sobie w końcu Styles, ze ja Ci nie dam sobą pogrywać, a o ile sobie przypominam, to zawsze ty zaczynałeś kłótnie, ale to ja sprawiam, że nie wiesz co powiedzieć, więc nie musisz się trudzić, bo i tak wygram – powiedziałam wprost do jego ust, bowiem stał już na tyle blisko, że stykaliśmy się klatkami piersiowymi.

- Nie bądź taka pewna siebie księżniczko, bo może Cię to zgubić – odparł, robiąc kolejny krok w tył, a ja poczułam na plecach końcówkę blatu, dlatego nie miałam najmniejszej możliwości się ruszyć dalej.

- Jedynie zbyt pewnym osobnikiem tutaj jesteś ty, ja po prostu znam swoją wartość – zagryzłam zęby wpatrując się w jego zielone oczy, które przeszywały mnie od środka.

- Hej, i co z tą sałatką? – doszedł nas głos mojej przyjaciółki, na co jedynie odetchnęłam z ulgą, bowiem chłopak automatycznie się ode mnie odsunął – Przepraszam, przeszkodziłam w czymś? – zapytała po chwili wpatrując się w naszą dwójkę.

- Nie. Przyszłaś w samą porę – odparłam, patrząc się po raz ostatni wściekłym, a zarazem satysfakcjonującym wzrokiem na Styles’a, po czym ruszyłam za oddalającą się już sylwetką blondynki, lecz nie było mi dane przejść zbyt dużej odległości, bowiem po chwili poczułam mocniejsze szarpnięcie za ramię, więc nie miałam innego wyjścia niż odwrócenie się do tego irytującego osobnika, który po raz kolejny był niebezpiecznie blisko.

- Chcesz grać? Więc zagrajmy.

***

Cześć kochani! Skończyłam wszystkie maturki, mam wakacje, więc tak jak obiecałam, dodaję rozdział. Szczerze wam powiem, iż nie podoba mi się on w ogóle i uważam, że chyba jest najgorszym jaki pojawił się na tym blogu i nie mam pojęcia czym to jest spowodowane. Ale od teraz zacznie się robić naprawdę ciekawie. Mam taką nadzieję! Bardzo dziękuje za wszystkie komentarze, wyświetlenia i obserwujących! Jesteście cudowni!

Jeśli ktoś nie widział trailer’a opowiadania, to po raz kolejny zapraszam TUTAJ!

Kocham was!

Buzibuzi :*